Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

κι η μάνα του στις ρεματιές ανάβει στα νερά φωτιές






Μπορώ να βγω στους δρόμους της πόλης
Στις εθνικές οδούς
να τις βαδίζω για πάντα
Να μην επιστρέφω ποτέ σε σπίτι
Να μην επιστρέφω ποτέ σε κανέναν
Μόνο βήματα και δρόμους να έχω
Για όλη την υπόλοιπη ζωή
Και τίποτα να προφυλάξω
Σημείο υπόσχεση δέσμευση όρκο
Πέτρα ή ποτάμι
Δεν θυμάμαι καμία λεπτομέρεια
Όταν διαρρηγνύω το πρόσωπο
Απαίτηση να νιώθω πεθαμένη μάλλον
Από αργή θλίψη σκεπάζονται όλα
Καυτερή ρευστή ηφαιστειακή λάβα
Αλλά τα βαδίζω πατώ πάνω τους
Με άγρια χαρά
Τίποτα δεν ψάχνω σε κανέναν χρόνο
Περισσότερο στο Μέλλοντα
Έχω πάψει ν’αναρωτιέμαι τι γυρεύω
Εγώ σ’αυτόν το χάρτη
Πλατείες τρένα πίσω το βουνό η μέρα
Στην κοιλάδα τρεις νύχτες που επιμένουν
Στα μαύρα
Έχω αρκετή άρνηση για να μου
Φτάσει να πεθάνω χωρίς να κοιμηθώ
Η αστρότητα των σωμάτων το πιστό βλέμμα
Οι μυωπικές νύχτες να επιμένουν στο αόριστο ένα
Δηλαδή να γίνονται Μία Νύχτα
Οι θεοί που επέλεξαν ν’αναπνέουν μέσα μου
Δικαιώνονται στον αποχωρισμό
Γράφω και τώρα την ερημιά στις λέξεις
Μου φαίνεται αστείο
Με διευκολύνει αυτή η επιμονή μου στη σκοτεινιά
Στις ερημιές που γράφονται
Στο δρόμο που ανοίγεται μπροστά για να
Σπαταλήσω τη ζωή μου σε μια νύχτα που γίνεται
Από τρεις νύχτες και δύο ημερομηνίες
Να μη γίνεται πιο πολύ
Να μη γίνεται πιο πολύ μαζί σου
Να είναι το πιο πολύ μαζί σου στους δρόμους
Το πιο πάντα το πιο απόλυτο κι ας με
Σκοτώσει δεν θα’ρθω να μείνω πολύ άλλωστε
Αλλά θέλω να ζήσω αυτή τη νύχτα τόσο όσο δεν έζησα ποτέ
Να πω το όνομά σου όσες φορές δεν το είπα
να σ’αγαπήσω για τις φορές που σε μίσησα
να σε λατρέψω για τις φορές που σε πρόδωσα
και μετά να πεθάνω ήσυχα απ’αυτά
απ’όλα αυτά
Όπως στα τραγούδια σου
Με βαριά ζεϊμπέκικα βήματα δύσκολες νότες
Χαμηλή φωνή και να είσαι στη ζωή μου όσο
Ποτέ δεν πίστευες ότι μπορεί να υπάρχει ζωή