Να! Σου ομολογώ.
Στην αρχή δεν είχαμε τίποτα.
Δεν κρατάγαμε τίποτα στα χέρια.
Ανεβήκαμε σ’ένα κάρο
Ξαστεριά και καλοκαίρι
Τα πόδια μας κρέμονταν στο κενό
Από κάτω έφευγε ο δρόμος τα χαλίκια
Γεμίσαμε χώματα
ψιθύριζες το πρώτο ποίημα
μυστικά
στα μαλλιά
Στην πλάτη άχυρα κι αστέρια
Όταν με φίλησες ακούγονταν ο γρύλος
Και το βατράχι
Μετά είχαμε αυτό. Κατακόκκινο.
Το ποίημα που βυθίστηκε
Μαζί με το φιλί στα σπλάχνα
Ακόμη δεν σκόρπισε
τότε δεν ήμασταν δειλοί
τότε λοιπόν
όλα τα είχαμε χωρίς να τα ζητάμε