photo processing by "phallus de granit"***Γράφω όσα στερούνται αποδεικτικής αξίας.Για όσα αρχίζουν και τελειώνουν και ξαναρχίζουν μόνο από και με αληθινά αισθήματα.Κανένα άτρωτο μήνυμα δεν είναι σημαντικότερο από τη θάλασσα. Την καλοκαιρινή. Την τρωμένη.Με όσα επιχρίσματα κι αν το χρυσώσεις,όπως κι αν επιδιώξεις να κυριαρχήσει η εντυπωσιακή αλλά ψεύτικη στίλβη από κάτω δεν θα παύει η παραποιημένη μορφή.Και καθετί παραποιημένο πάσχει από συναισθηματική εκκένωση.Ακόμα και στα δύσκολα, στα εξαιρετικά επώδυνα, στα μοιραία οδυνηρά,βρίσκω κάτι να γράψω. Όμως αυτό που στην ουσία του είναι διασωσμένο χωρίς διχασμούς είναι η στιγμή της στιγμής.Αυτό που δεν αντέχει η πιο «συμπαθητική» μελάνη,το πιο καλοπροαίρετο χαρτί,είναι η αναδρομική ευαισθησία. Μια εγγενής αναισθησία ίσως συγχωρείται πιο εύκολα.
Η πιο ενδοστρεφής επιθυμία μου είναι οι εξωστρεφείς επιθυμίες. Εκείνες που μάχονται άοπλες αλλά κατάφωτες την πανοπλία της θλίψης. Εκείνες που δεν συνθηκολογούν με τη μέτρια χαρά. Όταν αυτοί, οι ασήμαντοι ιερείς, οι λεπτοδείκτες κολλάνε στην αναμονή και στην προσμονή. Όταν αδειάζω από λογική και προνοητικότητα,το μόνο που υπάρχει και μπορώ να δω είναι τα ιερογλυφικά συμπλέγματα στον ουρανό των άστρων. Τότε πραγματικά μπορώ να νιώσω την ψυχή του λάθους μου.Όλων των λαθών μου. Τότε, ενεργοποιείται μέσα μου διαφορετικό κίνητρο- προοδευτικά αναβαθμιζόμενο, και αποτολμώ συναισθηματικούς στοχασμούς που-μάλλον ποτέ- δεν θα «διατυπώσουν» δικαίωση.
Θέλω εκείνον μόνο, από την εύοσμη ράτσα που θ’αποποιηθεί κάθε νόθευση και θα παραδοθεί στον αλληλοσπαραγμό μας. Γι’αυτόν μόνο θέλω να είμαι σπάταλη. Και δεν θα σκεφτώ τίποτα από το οποίο θα προκύψει διαχειρισμός ή οχύρωση. Εγώ θέλω να είμαι σαν το Κατζουράχο. Απ’έξω μου ζωγραφισμένη με ερωτικές παραστάσεις,αφιερωμένη στο Βράχμα στο Βισνού και Σίβα. Και μέσα μου η ασύδοτη αθωότητα, η καθαρή κι ατίθαση συγκίνηση να κάθεται στον μακάριο αμφιβληστροειδή που απορροφά βουλιμικά τα πεπραγμένα και τα ειπωμένα. Τα επιστρέφει ανείπωτα. Ας είμαστε ετερόκλητοι και μη συμπνέοντες αν είναι έτσι οι μεγάλες αγάπες. Αν είναι ν’ακούμε μαζί τον ανθρώπινο ψίθυρο και όχι ανώνυμους θορύβους. Αυτή είναι η γοητεία του ακατανόητου, η απουσία κάθε άμυνας.Καθετί που εκπίπτει στη σιγουριά της αναιτιότητας-αδρανές- το αποκλείω και το καταργώ.
Εδώ- με μια, ας πούμε, προφητική παρατήρηση-ανάμεσα σε τόσους πλανήτες-πλάνητες που τους λικνίζει η πελαγίσια αύρα που τους σπρώχνει ανατολικά πιο ανατολικά το αεράκι,και στις γραμμές που σύρει ο καπνός του Σκοπελίτη στο διάστημα-δες δες τι γράφουν-σ’αυτές τις πιο έντονες μυρωδιές του νυχτολούλουδου του γιασεμιού του βασιλικού τις εμποτισμένες στο αλκοόλ της νύχτας του Ιούνη με 35 βαθμούς ώρα 22:00 ακριβώς,στη στιγμούλα της στιγμής, ένας σαλεμένος ωκεάνιος ενεστώτας σε αποθεώνει.
Όμορφο κι ανέμελο καλοκαίρι!
Εμφορούμαι από έναν γλυκό σκύλο που με φωνάζει amadomio μου χαρίζει άχυρα και νευρασθένεια φοράει γραβάτα και με αγγίζει. ΠεπτωκΩς ύρΜαος Άγγελος του Μποτιτσέλι. Αλλά κάνει μικρά λάθη. Κι εγώ συγχωρώ μόνο τα μεγάλα. Κι όλα φεγγοβολούν. Γιατί ό,τι πιο πολύ αξίζει σ’αυτόν τον κόσμο είναι οι καλοκαιρινές ζεστές νύχτες. Μια από τις πιο ωραίες ζωές που έχω είναι.“Amadomio προσοχή! Μικρόβια».Στενά.Μα,είναι μόνο ένα σύμπτωμα απαντώ.”Amadomio προσοχή! Είσαι η συνισταμένη της "θερινής σύναξης των θεματοφυλάκων».A! δεν μ’αρέσουν αυτά τα ιεραποστολικά.Να μου τραγουδάς τη ζεστή νύχτα με τα σμήνη των τριζονιών και τις στρατιές των τζιτζικιών ψαλμοί μιας φεγγαρικής θρησκείας. Για ποιο λόγο έχω γεννηθεί amadomio? Αφού βαθιά ερμητικά χαζεύω τις αποκλεισμένες αναμνήσεις κάποιου εαυτού. Κι έτσι τελειώνω εδώ. Μe aμφιβολία
Ti abbraccio di cuore.
***phallus de granit,
ευχαριστίες για την πιο όμορφη εικόνα
του καλοκαιριού που μου εμπιστευτήκατε
Φ.Γκ.Λόρκα