στην αιολική διάλεκτο

Διαβάζει κρυφά αγιολόγια Αιώνια ξεγελασμένη
Είδωλο αιθέρος και σκέψη που προηγείται αξιοθρήνητης μοίρας
Με ανακλαστικά άτονα τον αφήνει να περνά παρελαύνοντας με τιάρα χρυσή
Ακέραιος μάλλον με βαθύτερη την αφή με βαθύτερη την αφή να τον αποχαιρετήσει με βαθύτερο ουρανό όλο τον ουρανό με βάμβακα βρεγμένο σε ορό φωσφόρου
Του ακουμπά τα μάτια με όλη την αφή όλων των ματιών και των χεριών
Αναβαπτισμένη σε κάτι που μοιάζει με απροστάτευτη αθωότητα
Στην αιολική διάλεκτο αγαμέτης έτσι να τον αποχαιρετήσει
Αδρανεί με ειδωλολατρικές προλήψεις και χέρια σταυρωμένα
Μπροστά στη γη της επαγγελίας του είναι λευκή καμήλα
Ένα γυμνό κλαδάκι πλάι στο ποτάμι μηδαμινότητα
Τον αφήνει να μουντζουρώνει τη ζωή της
Νυν υπέρ πάντων το νερό
μαίνεται ασώματη στο μάταιο παιχνίδι του υπνοβάτη σε υποσύνολα χάους
που της όρισε ν'απορεί με τι πρέπει να πρωτοταϊσει από κείνη
Για να παραδοθεί στο άτεγκτο παραδοσιακό πρωτόκολλο
Ολοκληρωτικό όπως το σχήμα και το σύμβολό του
Αδράχτι οιστρηλατεί τις πιο μακάριες εμμονές
Μεταστρέφοντας εν σιγάσει το δικαίωμα και τη δυνατότητα
Της ξιφουργικής σε μια όρχηση πανδαμάτορος ομηρίας
Που παραφθείρεται από τη σφοδρότητα της λάμψης του
Έχει λάμψη η νύχτα του έχει λάμψει ο φόβος η κορυβαντική του προπέτεια
Τον επιθυμεί αλλόκοτα μόνη αλλόκοτα συνεπής και αείφορη
Να χοροπηδά πάνω από ερείπια συντρίμμια
Έτσι να τον αποχαιρετήσει
Με όλη τη βαθύτερη όλη τη μόνη αφή