Κάποτε μου είπες πως μοιάζω με σιδερένια πεταλούδα. Κι άλλη φορά, με ατσάλινη Σταχτοπούτα. Φαίνεται πως ούτε εσύ το κατάλαβες πως η ζωή είναι που με σκηνοθετεί. Ποτέ δεν με άφησε να το κάνω μόνη μου. Εγώ. Μόνη μου. Για τον εαυτό μου. Όταν βρίσκω το κουράγιο μου, μεταμορφώνομαι σε κάτι άλλο. Επικοινωνώ με σένα. Με τους ανθρώπους. Έπειτα είναι και το κυνήγι των επιθυμιών μου. Η επιβεβλημένη από αυτό, ύπνωση.Γίνομαι πάλι κάτι άλλο.Θηρίο.Πύθωνας.Αυτό συμβαίνει όταν επιτρέπεις να κυριεύουν το μυαλό σου,δηλητήρια. Σκουπίδια.Ξαπλώνω στο κρεβάτι σαν να είναι αυτό το τελευταίο σωστό πράγμα που μου απομένει να κάνω. Κουλουριάζομαι. Αιωρούμαι μεταξύ πατώματος και ταβανιού. Η αφόρητη ζέστη γλιστρά στον ποταμό –Νείλος- και χαϊδεύει τα νούφαρα και τα πεσμένα φύλλα.Πέρασαν όλα.Πάνε.Λαχανιασμένα λόγια,ανάσες κοφτές,πρωινά δροσερά και φεγγερά βράδια,σαλεύουν αδιάκοπα στο βάθος του Απρίλη.Αναδιπλώνομαι. Σηκώνομαι υπνωτισμένη και βάζω ένα παγωμένο ποτό να ιερουργήσει ξανά στο νευρικό σώμα.Ας με κάνει,λέω,να σταθώ και να παλέψω με απώλειες και νοσταλγίες. Στις βερυκοκιές,στις ροδακινιές,στις ελιές,στα πεύκα,στις λεβάντες,στα θυμάρια,στο μάραθο,ανάμεσα,ανέμελα, είμαι. Αντίδωρα αυτά. Κι εγώ πριν θεριστώ,αφυδατώνομαι σταθερά.Μου είναι κρυφά τα όνειρα.Εγώ καταμεσής τους,πικρή αστραπή που σπαθίζει τη νύχτα του Απριλίου. Αυτό ναι,μπορείς να το πεις. Ότι είμαι. Ούτε φτερά. Μα ούτε και στάχτες. Μια αστραπή. Πικρή.
δακρυσμένα μάτια
λόγια:Γιάννης Θεοδωράκης
μουσική:Μίκης Θεοδωράκης
ερμηνεία:Σωκράτης Μάλαμας