Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

ασιδέρωτο φουστάνι


Εκπνοή του Απριλίου.Υμενώδες,ημιδιάφανο βράδυ και περιμένω το ηχητικό επισφράγισμα.Έναν σκοπό δηλαδή που οι λέξεις θα τραγουδάνε με την επιτηδειότητα των όρων που έθεσες ερήμην σου και τη συνενοχή του δέρματος. Και από αυτά θα μείνει στα δάχτυλα κάτι καλό.Δορυφορικό σαν πλανήτης φλούο. Ολοπόρφυρο.Εξωτικό και μελαγχολικό σαν το Ρίο ντε Τζανέιρο. Με τα ενθύμια της υστεραίας[πώς γίνεται αλήθεια αυτό;].Η σύσπαση συνδέει όλες τις αϋπνίες μου.Με το πρόσωπο βρεγμένο,παραμερίζω τις κουρτίνες.Ο αέρας έρχεται με τραχύτητα να στεγνώσει και να φτιάξει κοράλλια τις σταγόνες, στα χείλια στα μαλλιά στα μάτια.Ο αέρας έρχεται με την ταχύτητα που σωρεύονται στον αμφιβληστροειδή,οι τελευταίες εικόνες σου που κοίταξε και εντύπωσε.Αυθάδης και μη χρηστικός.Σου μοιάζει.Αυτοτελής όπως τα καλοκαιρινά σεντόνια και όπως ο παλίσανδρος στο φουστάνι μου.Τούφες καπνού σαρώνουν τους συναγερμούς.Το παραδέχομαι μόνη μου.Πρώτη φορά στη ζωή μου φορώ ασιδέρωτο φουστάνι. Στα όρια μιας ομφαλικής παραίσθησης,για δύο ολόκληρες νύχτες ήμουν το ρούχο που απλώθηκε στον κανόνα του τεντωμένου συρματόσχοινου.Για δύο ολόκληρες νύχτες ήσουν το μανταλάκι που με συγκρατούσε.Τι καλά!Ο αυτοματισμός υφίσταται την πλήρη έκπτωσή του.Ένας σκοπός που θα σφυρίζουν οι λέξεις ν’ απαλύνει κάπως τη δωρικότητά σου. Στις λεπτές και άφθονες διαφοροποιήσεις του,ερωτόλογα πλέουν στο σιδερωμένο σου πουκάμισο.Οι συνήθεις χρονικές μεθόριοι είναι πέτρες.Τις πετάω.Σ’αυτή τη λακκουβίτσα του ζαφειριού καλλιεργώ το περίσσευμα για να λάβω τη θέση μου στο κέντρο σου.Κεκτημένη προτεραιότητα Στο λόφο ένας κόκκος σινάπεως από τη σύντηξη που διασκέδασε την παραίτηση και η σύγκλιση μεγέθυνε τη χαράδρα. Από τα χαρτιά μου εξέχουν οι φαλλοί των μολυβιών.Στα τραγούδια σου βαθαίνουν οι ρόδινες χαράδρες.Ετοιμόρροπες οι συνήθειες. Λίγο ακόμα και τα καταφέραμε.Με σελίδες στρώνω την αιώρα του έαρος. Με σελίδες σκεπάζομαι.Τις σελίδες σου στέλνω. Τις βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου και κοιμάσαι,λες,ήρεμα και παθιασμένα.Ό,τι κάνω με τα εξώφυλλα. Κι εγώ το ξέρω,από δω και πέρα θα κοιμάμαι σε κλίνη στρωμένη σελίδες,με ανοιχτά παράθυρα και ασιδέρωτο φουστάνι.