ανάβω μια φωτιά Ταξίδι

Πρέσπες

Για τα τοπία που ελίθωσαν ζωντανά στο πρόσωπό σου το ιμέριο. Γι’αυτά γράφω. Για όσα πέρασαν μέσα από το δικό σου βλέμμα κι ενεγράφησαν σφραγίδες του απόλυτου. Βουλοκέρια σε κλειστή επιστολή με μελάνι αόρατο.Καλάμια των Λιμνών- Ικετήριοι ράβδοι. Για να μείνουν απόλυτα. Και για τα μικρά μας πένθη που κάνουν τους θεούληδες να ξυπνούν και να σαλεύουν λιγοστά και σιγανά κάτω απ’το δέρμα. Τραύματα και τα θαύματα.Για να μην αθετηθούν στενόψυχα οι λόγοι.

Μικρή Πρέσπα

Στις εσοχές των ασκηταριών ιριδίζουσα θυμηδία και στις εξοχές εσύ θεοειδής αλλά αφανισμένος. Γιατί εκτόνωσες το σπαραγμό σε ένυλη φαντασία. Και η ανομοίωση είναι η επίνευση στο αειούσιο. Επιτίμιο κι αν υπάρχει,παραγράφεται,από την αλήθεια που εισπνέω όταν τα μάτια σου κλείνουν. Από την ανάσα σου που αθόρυβη σέρνεται στα μαλλιά μου όταν κοιμάσαι.Γιατί δεν γίνεται ν’αποκολληθείς από το σκοτεινό τοπίο με τους πολύπλοκους συμβολισμούς του πένθιμου. Τοποθετώντας τις βάρκες τις βραδυνές και τα κουπιά τους και τα δίχτυα τους σε περιφέρεια επάλληλων σπειροειδών στο Σίπυλο.

Μεγάλη Πρέσπα

Και για τις μαύρες αγριόπαπιες και για τους ροζ ερωδιούς, και για τους λευκούς γερανούς που κοιτάξαμε, προδικασμός ιερός είναι η αντάμωση.Αφού έμελλε ν’αγγίξεις παλμικές καμπύλες ορέων λαγόνων. Συνηθισμένοι είμαστε στις πολιορκίες τις εσωτερικές. Μη μαυρίζεις άλλο.Ασυνήθιστος μείνε στις φραστικές ευφορίες. Και να μου το λες. Πάντα να μου το λες. Πώς απολήγουν αυτά τα ταξίδια-δέντρα σε σύμβολα συμπυκνωμένα. [Κι ας μην έχουμε ούτε τις ερμηνείες ούτε τις απαντήσεις. Πες μου πως δεν χρειάζονται.]

Ψαράδες/Τριεθνές/Μεγάλη Πρέσπα

Που άλλοτε προσθέτουν μια ανεπαίσθητη δυνατότητα απαλλαγής από τη μελαγχολία και άλλοτε αφαιρούν την αβρότητα που συντηρεί την αξία της πρόσληψης του γονιμοποιημένου. Πώς απειλούνται διαρκώς οι κινήσεις των χεριών σου από την τοπογραφία του εφιάλτη μου. Και πολλαπλασιάζεται η επίσχεση του ονείρου.Και διαιρείται η αφή σε υποαφές σε κάθε τόπο δύσβατο του κορμιού. Σε κάθε άβατο πλωτό σπήλαιο.Ας ευχηθούμε να μην υπάρχει επιλήσμον το όνειρο.Και ό,τι απ’αυτό προέκυψε ή θα προκύψει.Να θυμηθεί το πίαρ και την ατέρμονη ροή στις παρειές.Πτερόεις.Εσύ.

Πως δεν θα συγγενέψουμε πες,πως δε θα λιμνιστούμε στα θαμπά και στα ξοφλημένα. Παρά μόνο στις συνθήκες αυτές,του μελαγχολικού πολέμου, ζωντανοί θα κρατηθούμε από την κανονικότητα που ανατρέπεται. Εν επιρρήμασι το φορτίο ουρανίζεται και τρέμει τη συμπλοκή με τ’αστέρια και τα νέφη. Γιατί τρέμεις? Γιατί τρέμω?Για τα αγκάθια που δέσαμε γύρω απ’τους αστραγάλους.Σακατεμένοι αλλά γενναίοι υπερβαίνουμε τα όρια της χαμηλόφωνης προοπτικής της ιστορίας αυτής. Υπερβατικά και άλκιμα. Ανυπάκουα και αδιέξοδα. Η επιλογή είναι μόνο συναισθηματική. Βασανιστικά αισθητή. Υπέρμαχη. Για την ανάπλαση της αφής για την εκδίπλωσή της συμβαδίζουμε με το ακανόνιστο της αθέατης πλευράς του πηλού. Αυτός ανανεώνεται διαρκώς μέσα στη διαχρονική του διάσταση. Χωρίς τον αποτροπιασμό της γήρανσης.

Στα χέρια σου, διαμελισμένος ο ορίζοντας. Τσακισμένος πρόσφυγας. Αλωμένος όπως τα στάχυα του Ιουνίου. Που θα τα προλάβουμε μαζί. Στο λέω,μαζί. Γιατί έτσι χαμένα κι εμείς χαμένοι δικαιούμαστε όλο το χρώμα το ευώδες του απλωτού κάμπου της θάλασσας. Και τις μυρωδιές από τα καλοκαιρινά πεύκα των βουνών.Και τις σκιές που πάνω σου ρίχνει το Σίπυλο και διασπείρονται πνιγμένες και διαψευσμένες μέσα στο βλέμμα σου που αλλιώς φεγγίζει όταν πρόκειται για σκιές γλαυκές.Προσφεύγουν απόκοσμα στην ποιότητα και στο περιεχόμενο της ενέργειας της διασωμένης αφής. Απροσδόκητα,χωρίς καμία εκζήτηση ψηλαφούν με σθένος τον εφιάλτη. Χωρίς υπεκφυγές ή αναβλητικότητα ή ολιγωρία.

Ψαράδες

Άγιος Αχίλλειος

Απεμπόλησις ιερή στη μία άκρη. Έχθιστος δεκασμός στην απέναντι. Και δεν έχω το δικαίωμα να επικαλεστώ την ηθική μου στάση. Μέχρι να πλαστογραφηθεί εξομολογητικά ,με μια ακόμη ανάπηρη ειλικρίνεια,διακομίζονται οι πληγές με χειροπέδες σε άλλη φυλακή. Εξόριστες για πάντα στη μαγεία.

Καστοριά-Λίμνη Ορεστιάδα

Καστοριά

Σημάδια σφοδρά έρμαια της παραίσθησης δεμένα πισθάγκωνα μέχρι να μετριαστεί το βασανιστήριο της απόστασης. Να διαλυθεί στον αέρα που αγαπάς, παρηγορητικά. Σε τίνος μητρώο εγγράφονται τα λείψανα? Σαρκοφάγου ή κενοταφίου?

Νυμφαίο

Μέχρι που ό,τι οι άλλοι πιστεύουν-κίβδηλο και απατηλό- και θέλουν, να εξαντληθεί από την παραχάραξη,κράτα με από το χέρι. Από τα μάτια κράτα με. Από τους αστραγάλους τους πληγωμένους. Κι εγώ από τα χείλια σου που μισούν τη χαρά.

Υστερόγραφο: Γιατί μισείς τόσο τη χαρά? Γιατί αφορίζεις τη σπουδαία της ελαφρότητα?

Αρκτούρος-Νυμφαίο

Η ανάρτηση είναι εξ’ολοκλήρου αφιερωμένη στα τραυματισμένα για πάντα τοπία. Στο αδύνατο της ανάγνωσης και ίασής τους.

all photos by Φαίδρα Φις

Πρέσπες/Καστοριά/Νυμφαίο

Απρίλιος 2009