Τι να σου γράψω τώρα που το ξέρεις πως διακόσιες και χίλιες λέξεις τίποτα δε λένε, που να μπορεί να ειπωθεί με λόγια, πως η γραφή σπινθήρες χωρίς προσάναμμα μένει κι οι φρυκτωρίες μια προσδοκία μας θα’ναι πάντα, αυταπάτη πως τάχα επικοινωνώντας…
Πώς να σου γράψω χαμένος μέσα στην οφσέτ ποικιλοχρωμία, στις λεζάντες που κραυγάζουν, στα σλάιντς που ανεμίζουν τις ακατασίγαστες εκρήξεις τους, αφού κι αυτό το ξέρεις, αυτόνομα κι αυθύπαρκτα στέκουν τα κείμενα συνεχίζοντας τον απαρασάλευτο βίο τους εσαεί κι εμείς είμαστε μόνο το άλλοθί τους
O κόσμος «περσολίζεται», ο κόσμος «οκκεαλίζεται», με τα κρύσταλλα που φορά, στα καλειδοσκοπικά του μάτια…Ο κόσμος βλέπει το κοσμο-είδωλό του εκστατικός…
Συναυτουργοί, ηδονοθήρες, συνένοχοι παθών, άπληστοι καταναλωτές ζωής είμαστε. Της δικής μας. Ένθεν, τι να γράψω στο πρόκειται και στο επέκεινα;
Γράφουν από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ;
Κώστας Τριπολίτης
που'ναι τα μάτια σου να δουν αυτό το δειλινό
που'ναι τα χέρια σου ν'αγγίξουνε τον ουρανό
λόγια:Οδυσσέας Ιωάννου
μουσική:Σωκράτης Μάλαμας