Motel Kiss-me[e]t

Αν δεν τεντώσω το σχοινί θα βαρεθώ
Εσύ απ’τ’άστρο θα βρεθείς στο βυθό

Αν δεν αφρίσει το ποτάμι

που από μέσα μου περνάει
Δεν θα καεί ο οισοφάγος σου

από νερό με ρόδο που μιλάει

Αν δε λιώσω τα χαρτιά
Δεν θα διακρίνεις

το αληθινό μου πρόσωπο

Γι’αυτό μην παραπονιέσαι

για την ιριδίζουσα πίστα
Των εκατέρωθεν θυμών
Αυτή γεννάει τα μυστικά

που σου αρέσουν άλυτα
Όταν σπάσει με θόρυβο

θα έχουμε γιατρευτεί
Από παράδοξες συναστρίες

της Άρκτου

Θέλω τον περίπατο τελεσίδικο

στον κήπο καινούριο

Τα μάτια σου που θα με κοιτάζουν
Να είναι μόνο φεγγάρια από το νέο σου
παιδικό πρόσωπο

Τσακισμένο δέξου το αρραγές φράγμα

της απόστασης που μόνο από αλήθεια
υπόσχεται άλλο ένα βράδυ καθαρό

αστροβολή Μοτέλ Κισμέτ

Μετά ξέρεις στου ληθαίου τα βαριά πράσινα
Πόσες θα πνίξεις κι εσύ δηλητηριώδεις σιωπές

"μελαχρινό μου πρόσωπο

φράγκικο μοναστήρι"

κοιμήσου τώρα όπως θα

κάνω κι εγώ

και στίλβωσέ μου

το όνειρο...