rene magritte-οι εραστές

Χνάρια από δαίμονες. Χνάρια από αγγέλους. Μπερδευτήκαμε από τις ανάκατες πατημασιές... Πώς, πού να βαδίσουμε; Είπαμε να τελειώνουμε μ’ αυτό το κουβάρι. Και να πάρουμε τον κόσμο απ’ την αρχή. Χωριστά.Είμαστε σε διαφορετικά χρονικά σημεία του ίδιου σεληνόφωτου ονείρου. Είναι αργά όταν έχει διατρηθεί από αιχμηρές λάμψεις. Εύθραυστο, ή μήπως όλα τα όνειρα είναι εύθραυστα; Από ασθενικά υλικά; Απαλά τόσο, όσο και βίαια. Ακίνητα. Που βρίσκονται πάντα εδώ. Να μας δίνουν καινούρια φτερά. Ή να μας καταπιέζουν σαν σκουριασμένες χειροπέδες. Όνειρα σαν νυχτοφάναρα για τα μάτια. Ή για μαύρους κύκλους γύρω από τα βλέμματα. Της βόλτας και του περιπάτου. Περιπατητικά βλέμματα σε περιηγητικά όνειρα. Τα κλουβιά είναι αγριότερα από τα θηρία.Ήσουν το γράμμα «χι» των γραμμών του χωρισμού που τέμνονται σ’ ένα μοναδικό σημείο, ακολουθώντας ωστόσο αντιδιαμετρικές κατευθύνσεις, αποδυναμώνοντας έτσι το σημείο τομής. Ήμουν το γράμμα «πι», το αίθριο των Μινωικών ανακτόρων. Εσύ μόνιμα στραμμένος στην Ανατολή, εγώ στη Δύση, στο μέρος του Άδη. Προσηλωμένη σε τρίσπονδες λατρείες- θυσίες. Μέλι, κρασί και γάλα στα χέρια μου. Ως τους ώμους βουτηγμένα. Βουτηγμένη στο χαμένο μας έρωτα. Εκεί, ως το κεφάλι.

απόσπασμα από το υπό έκδοση "εκδίκηση σε τρεις πράξεις"