σε κάτι χαμηλές βαριές σταγόνες αφέθηκα που κάποτε μου κουνούσαν το κόκκινο μαντήλι της αρένας και κάποτε το λευκό πανάκι του αποχαιρετισμού,και κύλισα κι εγώ κι έφευγα,πότε γδαρμένη από τη συνύπαρξη του ηλιακού φωτός και των θαμπών νεφών,πότε συγκινημένη από τις σορούς τόσων θολών αξιοπρεπειών και συγκεχυμένα πένθιμων ονείρων,
κείτονται κατάχαμα σαν εξίσου πένθιμες κορδέλες από στεφάνια αλλότριων κηδευμάτων
απόρρητη να μένω στη μαύρη μαγεία,ενώ στη λευκή να θροίζω σαν μέταλλο άγριου παράπονου και ανηλεούς συνασπισμού ψυχρών και καίριων ευθυνών
στα στάχυα να κυλώ και να βουίζω σαν μελαγχολικό και μοιραίο μεθυσμένο έντομο
η χρονική μου εμπειρία δεν μου επιτρέπει να βοηθηθώ με οδηγό την κίνηση του φωτός και την ταχύτητά του
μήπως και το χέρι μου,αυτόνομο αντικείμενο δεν είναι...διαδοχική διαστρωμάτωση διαφορετικών κουλτουρων που υπάρχουν γραμμένες στον εγκέφαλό μου με ακολουθεί
περιοριστικά νοσταλγικά γήινα φάλτσα
απόσπασμα να είμαι ενός πιθανού παρελθόντος ή πιθανού πέρατος βεβαρημένου με χιλιάδες απώλειες μορφής
να είναι αυτή η καλύτερη στιγμή να το αποκαλύψω!
σ'ένα ακραίο παραμεθόριο φυλάκιο των πιο επίμονων εμμονών,το χρώμα του βλέμματός μου να οδηγείται με αβεβαιότητα κι αμοιβαιότητα στο βέβαια κατακερματισμένο τοπίο
τρυφερά αμείλικτη κι αμείλικτα ευαίσθητη η πιο γενναία θυρίδα της απο-φθοράς μου,επιμένει μηχανικότερη
με ύφος ενορχήστρωσης διαπλεκόμενες διαχωριστικές γραμμές των κυττάρων του μυαλού μου,ορίζουν σύνορα
δεν χρειάζεται να επιλυθούν οι ρωγμές
μια από αυτές σαν το μεγαλύτερο ηφαιστειακό χάσμα,ένας κρατήρας που εισέρχεται στις βίαιες στεριές πλαγίως κι επιδέξια στα σιωπηλά μου γεγονότα-άλλη σκλαβιά κι αυτή-τα διαχρονικά πρότυπα με τις εμπρηστικές συνέπειες
σύννεφο από παλιομοδίτικο άρωμα να βαραίνει τα βλέφαρά μου και σύρθηκαν να κλείσουν ως την πιο μαύρη γραμμή που τα χώριζε από τον κόσμο
απόκοσμη η μυρωδιά στα μάτια μου,απελπιστικά μελό που ήθελα δεν ήθελα,έκλαψα,σαν το άρωμα που αναδίδει η πλαστή ευτυχία
σαν καινούριος διωγμός από τον έξω κόσμο μου φάνηκε αυτό
αν υποθέσουμε ότι οι εικόνες που φέρω στον μέσα μου κόσμο είναι ο τόπος μου,τότε μπορεί να γλυκαίνομαι από τις φλεγόμενες μνήμες τους
κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται η βασική έννοια του χώρου και του χρόνου
εκεί μειώνεται η βαρύτητα
σε κάποια από τα απατηλά αυτά μονοπάτια της μαγείας σαν ιδεόγραμμα που μπορεί να είναι και το σώμα σου που με το πείσμα του μυρμηγκιού καταδεικνύει τεκμήρια και μυστήρια
κι από την άλλη εγώ,να φτιάχνω μόνο περιθώρια και εξαιρέσεις και όχι κανόνες
ποτέ κανόνες
να αφήνομαι έξω από τον περιβόητο πολιτισμό και να πάσχω από πολιτισμική υστέρηση
τι μπορεί ένα μυαλό?
να εφευρίσκει σχέσεις,συνδυασμούς σχέσεων
τρόπους όρασης αφής ακοής
να κόβει τα συνδετικά νήματα προσέγγισης με τον περιβόητο πολιτισμό
να εμπεδώνει τη φιλοσοφική παιδεία των ψυχολογιών των μαζών?
πολύ ακατάστατος είναι αυτός ο εγκέφαλος
με ρητορικά τεχνάσματα που δεν περνάνε πια σε μένα με τους απρόβλεπτους ρυθμούς των ιδεών
στον ενδιάμεσο χώρο των πραγμάτων του,προστατευτικά στερεότυπα με βυθίζουν ακόμα πιο πολύ στην ουσία
κι αναμετριέμαι με τις επιπτώσεις στο στόμα μου,στο σώμα μου,και τις επενέργειες των στοχασμών,τις αλχημείες της διαχρονικότητας
πόσο να στηριχτείς και στους αφανείς υπαινιγμούς των "χαρακτηρισμένων και στιγματισμένων ως υπόπτων" διορθώνοντας παρανοήσεις?
στην ψυχή του κόσμου σκηνοθετούμαι ή απλώς καταγράφομαι?
μεγαλειώδης η απλότητα με το αδιάβροχο των συρμών ενός διασκελισμού
πόσο να κατασκευάσεις κι ανθρώπινες αυθόρμητες στιγμές?
να συγκρούομαι με την πραγματικότητα ή τελικά οι συγκρούσεις ενδυναμώνουν κακότεχνους μύθους?
ως χρήστης και διαχειριστής ενός δύσκολου κι επικίνδυνου οράματος-στοιχήματος,απορρίπτω και ενστικτωδώς τις άρρηκτα δεμένες καταγγελίες.
συμπαγής και διάσπαρτη η μούσα θάλασσα με τα αμήχανα ψάρια και τα φτερωτά,με τα αμήχανα καράβια,όπως η διανοητική τοπογραφία του Αιγαίου από το αιξ που μπορεί να σημαίνει κύμα αλλά μπορεί και να σημαίνει γίδα
αναπαράγεται το φως των κυμάτων με τη δυναμική μορφή μιας θεάς Γίδας
ακόμα περίμενε να έρθει μια εποχή που να γονιμοποιείται σε μια αναγνωρίσιμη κλίμακα ενώ συνειδητοποιεί ότι δεν αρκεί πια ούτε αυτό
το βέλασμά της ανήσυχο,νευρώδες,αισιόδοξο μετατρέπεται σε εμπειρία χιλιάδων αστέρων,με μια πρωτοφανή ειλικρίνεια δίχως επιφυλάξεις
το βέλασμα δίνει σχήμα στον υπόλοιπο θαλάσσιο κόσμο
σχήμα σαν δαχτυλικό αποτύπωμα,μοναδικό και άρτιο που διαστρεβλώνει την έννοια της άυλης ύλης
τα τοξικά νέφη μπαίνουν σε καινούρια εξωτική περιπέτεια,πραγματοποιώντας χαμηλές πτήσεις με ελικοφόρο και βαρκάδες με μοκόρο
η θεά Γίδα για πάντα αλλαγμένη στις τσουχερές μέρες και στις καυτές νύχτες
συμφιλιώνεται με την υγρασία,τη σκόνη,τα κουνούπια και τα λιμνάζοντα ύδατα
ικετεύει για μια εξαγνιστική ελονοσία και ξεκινά τη μέρα της περιοδεύοντας σε εξωτικά καταφύγια
προτού χαράξει παρατηρεί ό,τι κινείται ανενόχλητο στο φυσικό τοξικό περιβάλλον
υστερική θεά Γίδα που την έπλασε ένας λάθος θεός πατέρας,μασουλάει και μηρυκάζει τις μουσουλμανικές ευαισθησίες της και παρακαλάει επιτέλους για έναν εχθρό που ν'αξίζει
αυτή η μαζική ψύχωση που φτιάχνει αποτυπώματα και ταυτότητες για ν'αντέξει τον εαυτό της
προσποιήσεις που συλλήβδην ονομάζονται ζωή
ξαπλώνει ολόγυμνη στο βυθισμένο σώμα της και τα ισχνά κοκαλιάρικα πόδια της δίνουν αντοχή στην εικόνα της
αφηγείται τα στοιχεία της περιφρόνησης ανέπαφη από τα τοξικά διλήμματα και κοιμάται ήσυχη στη γλάστρα με τους υάκινθους...
πεζό από τη συλλογή Το Ράμφος
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κώδικας