Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

φλυαρούσε...




Για να στρίψει αλλού το μυαλό
Διαβατήριο είναι το κεντρί των λέξεων
Να δολώσει το θάνατο τον ενδιάμεσο
Να πάψει ο τοίχος να είναι ισόβιος
Ο εξώστης ναρκοπέδιο
Ο Κύκλωπας εξαπατημένος
Ο Οιδίποδας πλανόδιος επαίτης της όρασης
Μια απαγορευμένη σου σχηματίζω άγκυρα
Μην ανησυχείς, έδιωξα το θεό,
Σου νοικιάζω βραδινές ώρες
Σου νοικιάζω δράματα…
Αν θες,όσο όσο τα ξεπουλάω
Δεν σου υποκλίνομαι όμως μεσίτη στοιχειωμένε
Εμένα θα βρεις,-που θεός δεν είμαι-
Εμένα θα κοιτάξεις –που σκιά δεν είμαι-
Για να «τσιμπήσεις» σου εξομολογούμαι άθλιους άθλους
Τι νόμιζες?
Γιατί πάντα το αίμα θα είναι το αίνιγμα –και όχι εσύ-
Γιατί μόνο αυτό θα μυρίζει αστραφτερά
Και θα ξαστερώνει στα υπόγεια…
Τώρα πες…
Με ποια φτεράκια θα ξεγελάς τις Σφίγγες…
Φτερά,ξένε, έχω και με τη ρίζα τους ξηλώνω
Μια μια τις ραφές από τις μεταναστεύσεις σου
Στα στριφώματα του μυαλού μου.

Μακάρι να ήσουν εδώ
Φαραώ της ερημιάς,
Στον ισόβιο τοίχο,
Εσένα να χτίσω για πάντα
Μια και δεν ήσουν ποτέ
ο ζωντανός




από το έλαττον της αθανασίας