να γκρεμίζω τους βωμούς

Στο άδειο όνειρο να στύψω όπιο και να λιώσουν οι βωμοί του,
όπου οι εραστές εγκαταλείπουν τον παράφορο κυνισμό τους,
πάλι ν’αποδράσω στο σκοτάδι,
Από τα κοφτερά γρανάζια του, σφαγμένα τα άθλια χαράματα,
Στενά κι ανυπόφορα δάση που ούτε τα πέλματα ούτε ο θώρακας αντέχουν,
Για φαντάσου εγώ να φτάσω να κουρδίζω ξανά το σκοτάδι,
Για να παίζει ρυθμικά και πάλι από την αρχή στιλπνές φλογίτσες
Που κρέμονται από τις σπασμένες κλωστές των αστεριών,
Να φωτίζεται αμυδρά η αναπηρία μου,
Να το κρύβω στην τσέπη μου μη μου το πάρει κανείς,
Το σκοτάδι μου…σκοτάδι μου…
Εγώ το δικό σου βωμό θα στήσω ξανά
κι ας μοιάζει με κωμωδία τούτος ο Σεπτέμβρης,
Κι ας μην μπορώ ακόμα την απόχη του να ξορκίσω
Με την επιφάνεια της πρώτης βροχής,
Στα νήματα που κρατάνε αυτή τη γέφυρα την ερειπωμένη,
Μικραίνει το θαύμα και οι σανίδες τρίζουν
Γιατί με πρόδωσαν τα άστρα και τα όνειρα και τώρα δένω
Με κόμπους όσα απέμειναν,
Δρόμους να μη χάσω ξανά,
Δηλητήριο ρίχνω στο φως, γκρεμίζω τους βωμούς του,
Φάλτσος ήρωας με άδετα κορδόνια και με λύχνους τα μάτια
Ναυαγός σε κατάμαυρο πηγάδι, να σπάνε χίλια κομμάτια τα μάτια μου απ’το φως,
Και να φέγγει κάτω απ’τα κρεμασμένα πόδια μου,εφιαλτικό σκοινί
Και να είμαι θήραμα λάγνο…
Υφαίνοντας ιστούς υποψιών στάχτης
Είναι το λάφυρο αυτό
να γκρεμίζω τους βωμούς
Να κερδίζω στάχτη.

από το έλαττον της αθανασίας