η κοιλιά του κήτους

Δεν θα περιμένω. Είναι καιρός ν’αναβάλλω τις αναμονές. Ίσως πω ναι-θα πω ναι?-
Ίσως πω όχι-να πω όχι?- μπορεί και να μη μιλήσω καθόλου.
Στη μεγάλη ημίφωτη κοιλιά του κήτους είναι ευρύχωρες οι ψευδαισθήσεις ευζωίας, ευφορίας και ροϊκότητας. Και ο επιθανάτιος ρομαντισμός διαφυγών…
Σέρνεται στο δάσος μιας μαγείας, φύλλο κίτρινο και ξερό
-είναι βιώσιμο να καταφάσκω?-
-είναι βιώσιμο ν’αρνούμαι?-
Τρανός,αυτόνομος και απονενοημένος ο πόνος και το φάρμακό του χλεύη.
Λοίμωξη και η καταθλιπτική παρρησία.
Μέσα στην κοιλιά του κήτους μπορώ να προσφεύγω στην απλότητα
Για να σημειολογώ τη συντριβή του ασυντέλεστου.
Η συνενοχή του υπερπραγματικού εξαντλείται και το στέρεο σώμα της άρνησης
Εξάπτεται και πυροδοτεί ευάριθμα συγκινητικά εξομολογητικά εργαλεία.
Όχι να πω. Να πω ναι. Οργανισμοί φέροντες καύσεις που μεταβολίζουν τα ψυχικά όρια.
Δεν θα περιμένω. Είναι ο καιρός που η ψύχρα της αγριότητας ανατριχιάζει τους εφιάλτες κι εκείνη η ξεχασμένη ειδική διαφορά τους από τα όνειρα ανεκπλήρωτη,
Στίγμα της δυσεπίλυτης εξίσωσης να διαβαστεί σωστά το ναι, να ειπωθεί με σθένος το όχι.

από το έλαττον της αθανασίας