"Πες μου ότι ζω.Το νερό απόψε δε με ησυχάζει,δεν με παρηγορεί.Με αρνιέται.Μου αντιγυρίζει ένα είδωλο συρρικνωμένο,ένα είδωλο αγνώριστο...[...]Απόκαμα πια να υπάρχω μόνο μέσα στα γράμματα,να συντηρούμαι ζωντανός και αγαπημένος μόνο μέσα από τις λέξεις.Δεν είμαι πράγμα.Δεν είμαι ιδέα.Είμαι άνθρωπος.Πόσο θα ήθελα να ήταν όλα κάπως αλλιώτικα.Εγώ να είχα γεννηθεί κάπως αλλιώτικος.Να είμαι ο ίδιος αλλά ελάχιστα διαφορετικός.Πόσο θα ήθελα να ήμουν ακόμα παιδί,το τοπίο της ζωής μου να εκτείνεται μπροστά μου απάτητο,για να μπορώ να διαλέξω άλλα σημεία εκκίνησης.[...]
Πόσο θα ήθελα απόψε όλα να άλλαζαν για λίγο.Το νερό να γινόταν λίγο ψεύτης.Από σύντροφος της τωρινής αγωνίας να γινόταν πάλι ο ανήλικος σύντροφος των παιχνιδιών κι εγώ να γινόμουν εκείνο το παιδί που ήμουν κάποτε.[...]
Μεγάλωσα πλάι στο νερό.
Το νερό με ανάθρεψε.
Το αγάπησα.
Στεκόμουν με τις ώρες και το κοίταζα.Αυτό το νερό.Ξεπηδούσε από τα σπλάχνα της γης αδιάφανο,πνιγηρό,επικίνδυνο,σαν πηχτή φλέβα από ατόφιο ασήμι και αργοκυλούσε φεύγοντας,από μπροστά μου,βουβό και νηφάλιο παίρνοντας μαζί του την εικόνα μου και φέρνοντάς μου σε λίγο μια καινούρια.
Με μάγευε.[...]
Παλιές επιθυμίες αναδύονται,η μυστική γοητεία του νερού που με μάγευε,η ανήκουστη φωνή του που με καλούσε.[...]
Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα γι'αυτά που δεν έγιναν,για τους κρυμμένους πόθους που έμειναν ανεκπλήρωτοι,για το νερό που ήταν πάντα ένα όνειρο,ένα ακίνδυνο,βολικό,νυχτερινό καταφύγιο,ένα άθυρμα μόνο του νου που απέπνεε ασφάλεια.
-παρακολουθώ τον εαυτό μου μέσα στο νερό,ένα παιδί παίζει με τις ανταύγειες των άστρων,ακολουθεί τους ασημένιους δρόμους,ταράζει τις ευθείες τους κι έπειτα βουλιάζει και χάνεται,ξαναφαίνεται σε λίγο ενωμένο πάλι με το νερό,ένα με το νερό,και μέσα στην υδάτινη αταξία αντικατοπτρίζεται το αλλοτινό μου πρόσωπο,το παιδί παίζει,παίζει με τον κίνδυνο,παίζει μαζί μου,με την αγωνία μου,παίζει με την ανοχή μου,μεταφέροντας τα παιχνίδια του στο βυθό,με τη σιγουριά ότι θα υπάρχει πάντα επιστροφή,και όλο και πιο πολλή ώρα μου κρύβεται,όλο και πιο πολύ μένει στον αόρατο κόσμο,εκεί όπου ξεσπά η φλέβα και ρέουν οι υπόγειοι,υδάτινοι ορίζοντες-
[...]
Σε λίγο η θάλασσα θα γεμίσει παιχνίδια,επιθυμίες εκπληρωμένες και μια παράφορη παιδική επιθυμία.Μια στάλα πιο παιδική θα γίνει σε λίγο η θάλασσα.Και όλο πιο παιδική θα γίνεται η θάλασσα,όλο πιο παιδική,μεθυσμένη από τις ήρεμες ανάσες του παιδικού ύπνου,τη μακάρια εγκατάλειψη,το βάρος του κορμιού που της αφήνεται.Κι έτσι παιδική, θα απλώνεται από την Αδριατική ως τη Μεσόγειο...[...]
Μόνο εγώ μπορώ να σε πλησιάσω,να μείνω κοντά σου,να σε αγγίξω.Και μόνο εγώ μπορώ να αισθανθώ αυτόν τον άγριο θυμό,γιατί μόνο εγώ νιώθω έτσι για σένα.Και μόνο εγώ μπορώ να πάρω τα γράμματά σου,να τα διαβάσω από την αρχή ως το τέλος και στο τέλος να πάρω αυτή την αγάπη που μου στέλνεις κάθε φορά."Με αγάπη...Με αγάπη...Με αγάπη..."
Με αγάπη...και νιώθω ένα φουρτούνιασμα να σφυροκοπάει μέσα στο κεφάλι μου.
Με αγάπη...και νιώθω το φουρτούνιασμα να με κυριεύει,κόκκινο και αφρισμένο.
Με αγάπη...και νιώθω την ψυχή μου αγριεμένη,τα δάχτυλά μου φονικά.
Με αγάπη λοιπόν,με αγάπη,και αρχίζω να σκίζω ένα ένα τα γράμματά σου.Μία μία τις γραμμένες σου αγάπες.
Κουράστηκα να κρατιέμαι ζωντανός μέσα από τα γράμματα,αγαπημένος μέσα από τις λέξεις.Δεν είμαι ίσκιος.Είμαι ένας άνθρωπος.Αγάπησέ με ανθρώπινα."
Ελένη Σμπώκου