Φαραωνάκι μου,σ'ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
Συγνώμη που άργησα και που δε θα παίξω το παιχνίδι όπως ορίζουν οι κανόνες του.
Το παραπάνω κείμενο είναι μια επιστολή που ήθελα να στείλω, το ανέβαλα,το σκεφτόμουν,εξασφαλίζοντας τις απαραίτητες προφάσεις και τα αντίστοιχα άλλοθι.
Με βολεύει έτσι,ίσως αντιστρέφονται οι ρόλοι...Δεν είμαι αναγκασμένη να δώσω εξηγήσεις.Άλλωστε είναι παραμιλητό...Ευτυχώς δεν άρχισα να λιώνω,να παίρνω το σχήμα του ακουστικού,των φθόγγων,να γίνομαι συσκευή τηλεφώνου,όνειρο ή πληγή...
Να ξέρεις ότι κάθε στιγμή ζυγίζει αιώνες.Κάθε δευτερόλεπτο είναι εύθραυστο σαν αδύναμη κλωστή.Και δεν ημερώνονται με τίποτα.Και τ'αστέρια δεν είναι αστέρια πια αλλά κομήτες.Έχε κλειστά τα μάτια...Ίσως δεις και νιώσεις περισσότερα και καταλάβεις...