τα σκισμένα μανίκια
Πουκάμισο βαρύ με ιδιότητες ερημιάς
και στη μέση ακριβώς ο απών επαναστάτης
Στις όχθες του αντιφάσκουν
αντηχήσεις του απόλυτου θανάτου
Σαν αλλοπρόσαλλες τυφλές μούμιες
Ξιφομαχούν τα μανίκια
Που ψάχνουν ένα έναστρο σκοτάδι
Να τα συνδράμει και
Κάποιας πόρνης το τρυφερό μπράτσο
Να το αγγίξουν, να του παραδοθούν
Θηλάζοντας το ζοφερό της, γαλήνιο μίσος
-το στήθος της κατεβάζει αστέρια
Κυψέλη ενός αρχαίου πέπλου, σαν ανεμισμένη γάζα-
Θηλές από προσδόκιμα ανθρώπινα τραύματα αγγιγμένες
Και το είδωλο της νεότητάς της ευεργετικό…
Τουλάχιστον στο νήμα ενός τεθλασμένα φορεμένου ρούχου
Από απορρίψεις και ασάφειες μπερδεμένες
(Η αποφλοίωση του πεζού χαρακτήρα
Διασκεδάζει την διχοστασία του)
Κομπιάζουν μα στη συνέχεια κινούται πιο θαρρετά
Γλιστρώντας στις καμπύλες πειραματικών ερωτημάτων
Σαν να τινάζονται, βρεγμένα από νερό
Σαν να χορεύουν
αναβαπτισμένα από της πόρνης
Τα τρυφερά δάχτυλα, κομμένα φτερά
ξορκίζουν το λευκό κενό
Τη νόσο την ανεικόνιστη και άφατη
Που χωνεύεται στις ρύσεις
Της δίνης των φλεβών
και αποσιωπάται...
από το "οι γκρεμοί έχουν όμορφα χείλια"