Για να μην καταλήξει η ζωή μας στη μοναδική εκδοχή του απαρεμφάτου…
Είμαι καινούρια στο χώρο του blogging. Τις τελευταίες δέκα μέρες επισκέφτηκα αρκετά μπλογκς για να πληροφορηθώ αρχικά, πώς θα διαχειριζόμουν το δικό μου, να "ξεσηκώσω" ιδέες, αισθητικές κυρίως ,αν και δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, και κυρίως για ν’ αφουγκραστώ αγωνίες, όνειρα, πάθη, προβληματισμούς, και της δικής μου γενιάς αλλά και προγενέστερων και επόμενων, περνώντας τα σύνορα του δικού μου μπλογκότοπου και ό,τι αυτό οριοθετεί και στοιχειοθετεί.
Ασφαλώς και η "περιπέτεια "του blogging δεν είναι τυχαιότητα. Όλη η διαδικασία είναι και εντυπωσιακή και συναρπαστική και γιατί προκαλεί απανωτές εκρήξεις αδρεναλίνης αλλά γιατί μοιράζεσαι με ανθρώπους που έχουν να πουν σημαντικά πράγματα δίχως φόβο και με εξαίσιο πάθος.
Όλα καλά ως εδώ…
«περπατώντας» ανάμεσα σε δέντρα και φυλλώματα αυτού του πυκνού δάσους, όπως ήταν αναμενόμενο, συνάντησα λύκους καλούς, λύκους κακούς, κοκκινοσκουφίτσες, μαυροσκουφίτσες, «μαύρες χήρες», αλίκες στη χώρα των «απολεσθέντων» θαυμάτων, σταχτοπούτες, πινόκιο, πήτερ παν, και πολλούς άλλους ξεχασμένους ήρωες των παιδικών μου χρόνων...(Για να μην παρεξηγηθώ από τόσο νωρίς, είναι σίγουρο ότι κάπου παρακάτω αυτό θα συμβεί, με μαθηματική ακρίβεια, αυτούς τους ήρωες τους απολαμβάνω με άλλους ταυτίζομαι και αυτό μ’ αρέσει πολύ γιατί με δένει με κάποιους…),κάποιους ετοιμοπόλεμους, άλλους παροπλισμένους, άλλους αφοπλισμένους από καινούργιες «γητειές»,άλλους αιώνιους επαναστάτες-όπως και η «υποφαινόμενη…-,άλλους φλύαρους, υπερφίαλους, επηρμένους...
Όλα είναι εντάξει, άλλωστε δεν είμαι σε θέση ν’ αποκηρύξω κανένα, αλλά κι αν ακόμη το κάνω –χωρίς διάθεση και πρόθεση προσηλυτισμού-,είναι απολύτως ιδιωτικό και κεκτημένο δικαίωμά μου και λέγεται επιλογή…ελεύθερος άνθρωπος είμαι, δεν επιθυμώ ούτε το απυρόβλητο, ούτε έχω το αλάθητο ούτε όμως θα υποστώ λογοκρισία...
Εκείνο που δεν περίμενα με τίποτα είναι ότι θα χρειαζόταν να κινητοποιηθούν μηχανισμοί άμυνας μέσα μου για να το αντιμετωπίσουν, σ’αυτήν την κατά τα άλλα αδέσμευτη, ελεύθερη και συνειδητοποιημένη κοινότητα, είναι τα γκέτο, οι κλίκες, η δεσποτεία και οι γραικυλισμοί που την κάνουν να προσιδιάζει όχι με κοινότητα αλλά με ξεπεσμένο κοινόβιο, με ένα φυτώριο μειονεκτικών και συμπλεγματικών….υπανθρώπων...Ασφαλώς κι αυτό το φαινόμενο εμπίπτει στο παραπάνω δικαίωμα, αυτό της επιλογής ξανά, και αυτό ,κανείς νομίζω, δεν το αμφισβητεί.
Εγώ μιλώ καθαρά και ξάστερα για τη δική μου απογοήτευση, ίσως όχι ακροθιγώς όπως επιβάλλεται σε μια καινούρια blogger, αλλά κατευθείαν εκεί που το μαχαίρι δεν μπορεί να «βυθιστεί» περισσότερο. Θα ζητούσα συγνώμη γι’ αυτό, πολλοί από σας ίσως το θεωρήσουν θράσος,και είναι αυτοί που με απέτρεψαν απ’ το συγκεκριμένο εγχείρημα . Δε θα ζητήσω όμως, γιατί εμπιστεύομαι εκείνους που με παρότρυναν και που δεν το κρίνουν ως θράσος και μωρία πιθανώς, αλλά ως θάρρος και παρρησία ,και επιπλέον, εσείς οι ίδιοι δεν είπατε ότι μπορώ να λέω και να πράττω όπως θέλω υπό την διασφαλισμένη σκεπή της «ανωνυμίας» μου»? Ε,αυτό ακριβώς κάνω λοιπόν…την αξιοποιώ για να μην την απαξιώσω…
Είχα την αφελή εντύπωση –και αυτό δικό μου σφάλμα βεβαίως, ας ήμουν λιγότερο «ρομαντική»…-,ότι οι bloggers ήρθαν για να τινάξουν στον καθαρό αέρα τα παλιά ,τα σκονισμένα, τα χαλασμένα, όσα μύριζαν αποφορά ,και να τα αναβαπτίσουν μέσα στον δυνατό και καθαρό αέρα που φυσάει "ανυποχώρητος" στο μυαλό τους…
Τη ναφθαλίνη, τις σαθρές σκέψεις και ιδέες, στερεότυπα, ρατσισμό και τέλος πάντων να τροφοδοτήσουν με καθαρόαιμες ανάσες ζωής κι ενάργειας, κάποιες τουλάχιστον από «τις βασικές μας τις αρχές» και τις αξίες που έχουμε προ πολλού ξεχάσει…
Αντί γι' αυτό παρατηρώ μια εξελικτική διαδικασία απορριπτικής διάθεση, έναν σνομπισμό, ένα τουπέ, ένα δήθεν, ειδικά από «γλωσσοαμύντορες», «Δημάρατους»-για να μη βάζουμε πάντα τον Ιούδα μπροστά- που έχουν ήδη δημεύσει «εξουσίες» για να τις εκμεταλλευτούν δεόντως…
Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που θυμώνω και εξοργίζομαι μ’ ένα τέτοιο γκροτέσκ σκηνικό, που κινείται σαν υποσύνολο μέσα στο ίδιο του το χάος…ελπίζω να με συνδράμει και η αγωνιστική και πολεμική διάθεση και κάποιων ομοϊδεατών μου αλλά και αυτό να μη γίνει, θα πω όσα έχω να πω…
Το διαδίκτυο και οι απανταχού «γειτονιές» του είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο και «όπλο» στα χέρια ανθρώπων που έχουν μυαλό, ψυχή και αισθήματα, για όλους τους υπόλοιπους γίνεται ένα λειψό διακόνημα της ήδη ατροφικής και ανενεργής κάποτε «διανόησής» τους…
Ποιος τους είπε ότι ψάχνουμε προβοκάτορες, διαχειριστικούς γκουρού, δογματιστές και δασκάλους που διεκτραγωδούν νυχθημερόν τις ζωούλες τους και τις περιφέρουν σαν αναποδογυρισμένα καπέλα για να εισπράξουν συμπόνοια, οίκτο, να ικετεύσουν λίγη προσοχή και λίγο θαυμασμό και ό,τι άλλο προαιρείσθε…Εξαιρετικά μίζερο...
Δεν ξέρω μπορεί να ευθύνεται και ο γονότυπός μου που νιώθω αιώνια εξαπατημένη από κάτι που, κάπως λιγάκι βιαστικά, τόλμησα να πιστέψω…,εκτός κι αν το blogging είναι ένα κοινό και «σκληρό» παραμυθάκι σαν από κείνα που κάνουν τ’ανακλαστικά μας να παραλύουν και έτσι παρακάμπτεται όπως όπως η ουσία προκειμένου να προσκολληθούμε για μια ακόμη απογοητευτική φορά στα εφήμερα, στα άχρηστα…στα σκουπίδια εν τέλει…
δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου-και αυτό το ξέρει και η μαμά μου,για να σας προλάβω…-και θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα ότι υπονομεύεται η αθωότητά μου…
μπορεί να υφίσταμαι ερήμην μου τη βάσανο μιας μειονεξίας μου,κάποιου αφανούς συμπλέγματός μου,της φιλυποψίας μου,της υπερβολής μου…
μπορεί…
αλλά αρνούμαι να πειθαρχήσω σε «παραδοσιακά πρωτόκολλα»…ούτε θα παίζω το παιχνίδι της υπνοβασίας και του υπνωτισμένου, ούτε θα ταΐζω τις ματαιοδοξίες κάποιων αργόσχολων διανοουμενίσκων, ούτε θα τροφοδοτώ τα μικροαστικά δραματάκια τους με υστερίες,ούτε θα με φιμώσει κανείς ούτε θα με κάνει ν’ αδρανήσω,ούτε σκηνοθετώ αντιδράσεις, επαναστάσεις θυμούς και αινίγματα-φτηνά κόλπα αυτά-
μπορεί όποιος θέλει να με χρεώσει με πεισματικά κατάλοιπα…
ναι,ένιωσα απογοήτευση γιατί πίστευα-ακόμη πιστεύω-ότι κάπου ανάμεσα σ’ αυτούς τους ελεύθερους τόπους υφαίνεται μια αξιοπρέπεια που είναι θέμα λόγου και τιμής, σαν σημαία που ανεμίζει …ελεύθερη...
πριν παρεκτραπώ και διολισθήσω ενδεχομένως σε δικανικό, δε θα γράψω παραπάνω και η αλήθεια είναι ότι το κείμενο ήθελα να αναρτηθεί πολύ μικρότερο-έχω καταλάβει ότι δεν διαβάζετε τα μεγάλα κείμενα τα βαριέστε- αλλά ήδη έχει υποστεί πολλές περικοπές ,το κουτσούρεψα για χάρη σας και εις βάρος του και εις βάρος μου…
θα ευχηθώ να σφάλλω και να μην αναγκαστώ να σας αποχωριστώ τόσο νωρίς κι εννοώ όσους μεταξύ μας υπάρχει κάτι μυστηριακό, ένα δέσιμο διαφορετικό που μας κάνει ν’ αναγνωριζόμαστε στο πλήθος…και να συναντιόμαστε κι αν ακόμα δεν γνωρίζω τα πρόσωπά σας ούτε εσείς το δικό μου...Και αυτό είναι μεγάλο πράγμα..., όπως η "σωτηρία της ψυχής"...
ξέρω ότι θα καταλάβετε…
πάλι θα σας αφήσω με ΝΊΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ…
«επιδεινώσεις του ορατού»
Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί και ο θάνατος.
Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα
Σωριασμένα αιφνίδια στο χτες.
Η λάμψη όταν περάσει λάμπει περισσότερο
Καθώς η ακινησία φανερώνεται
Στη διαίρεση των βημάτων
Όντως το περπάτημα ολότελα το χρόνο καταστρέφει
Όπως ολότελα τον ήχο παύουμε
Ακουμπώντας τα χέρια πάνω στα βοερά τύμπανα.
Πιότερο ζει η αστραπή μετά το ανατρίχιασμά της
Η απέραντη δυνατότητα των πουλιών
Όταν μακραίνει ο θόρυβος ενός τυχαίου αεροπλάνου.
Φοβερή ασυνέχεια:
Ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.
Γι’ αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα
Και ταξιδεύω σίγουρος
Όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.
Συνηθισμένο πράμα η θυσία.
Και ιδού με χιλιάδες σπάγγους
Δεμένος αιωρείται ο Ηράκλειτος
Στην άχρωμη αποκριά της λογικής
Πάνω σε τέσσερις ρόδες
Έρχεται βαρετά με τις Σιβύλλες
Χαιρετώντας δεξιά κι αριστερά τους σκύλους
Ακολουθεί ο ξένος στα επαγγέλματα
Με τα δάκρυα όλων των ειδών…
Απόσπασμα από το ποίημα «οι επιδεινώσεις του ορατού», από τη συλλογή του «πενθήματα» (1969).
Είμαι καινούρια στο χώρο του blogging. Τις τελευταίες δέκα μέρες επισκέφτηκα αρκετά μπλογκς για να πληροφορηθώ αρχικά, πώς θα διαχειριζόμουν το δικό μου, να "ξεσηκώσω" ιδέες, αισθητικές κυρίως ,αν και δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, και κυρίως για ν’ αφουγκραστώ αγωνίες, όνειρα, πάθη, προβληματισμούς, και της δικής μου γενιάς αλλά και προγενέστερων και επόμενων, περνώντας τα σύνορα του δικού μου μπλογκότοπου και ό,τι αυτό οριοθετεί και στοιχειοθετεί.
Ασφαλώς και η "περιπέτεια "του blogging δεν είναι τυχαιότητα. Όλη η διαδικασία είναι και εντυπωσιακή και συναρπαστική και γιατί προκαλεί απανωτές εκρήξεις αδρεναλίνης αλλά γιατί μοιράζεσαι με ανθρώπους που έχουν να πουν σημαντικά πράγματα δίχως φόβο και με εξαίσιο πάθος.
Όλα καλά ως εδώ…
«περπατώντας» ανάμεσα σε δέντρα και φυλλώματα αυτού του πυκνού δάσους, όπως ήταν αναμενόμενο, συνάντησα λύκους καλούς, λύκους κακούς, κοκκινοσκουφίτσες, μαυροσκουφίτσες, «μαύρες χήρες», αλίκες στη χώρα των «απολεσθέντων» θαυμάτων, σταχτοπούτες, πινόκιο, πήτερ παν, και πολλούς άλλους ξεχασμένους ήρωες των παιδικών μου χρόνων...(Για να μην παρεξηγηθώ από τόσο νωρίς, είναι σίγουρο ότι κάπου παρακάτω αυτό θα συμβεί, με μαθηματική ακρίβεια, αυτούς τους ήρωες τους απολαμβάνω με άλλους ταυτίζομαι και αυτό μ’ αρέσει πολύ γιατί με δένει με κάποιους…),κάποιους ετοιμοπόλεμους, άλλους παροπλισμένους, άλλους αφοπλισμένους από καινούργιες «γητειές»,άλλους αιώνιους επαναστάτες-όπως και η «υποφαινόμενη…-,άλλους φλύαρους, υπερφίαλους, επηρμένους...
Όλα είναι εντάξει, άλλωστε δεν είμαι σε θέση ν’ αποκηρύξω κανένα, αλλά κι αν ακόμη το κάνω –χωρίς διάθεση και πρόθεση προσηλυτισμού-,είναι απολύτως ιδιωτικό και κεκτημένο δικαίωμά μου και λέγεται επιλογή…ελεύθερος άνθρωπος είμαι, δεν επιθυμώ ούτε το απυρόβλητο, ούτε έχω το αλάθητο ούτε όμως θα υποστώ λογοκρισία...
Εκείνο που δεν περίμενα με τίποτα είναι ότι θα χρειαζόταν να κινητοποιηθούν μηχανισμοί άμυνας μέσα μου για να το αντιμετωπίσουν, σ’αυτήν την κατά τα άλλα αδέσμευτη, ελεύθερη και συνειδητοποιημένη κοινότητα, είναι τα γκέτο, οι κλίκες, η δεσποτεία και οι γραικυλισμοί που την κάνουν να προσιδιάζει όχι με κοινότητα αλλά με ξεπεσμένο κοινόβιο, με ένα φυτώριο μειονεκτικών και συμπλεγματικών….υπανθρώπων...Ασφαλώς κι αυτό το φαινόμενο εμπίπτει στο παραπάνω δικαίωμα, αυτό της επιλογής ξανά, και αυτό ,κανείς νομίζω, δεν το αμφισβητεί.
Εγώ μιλώ καθαρά και ξάστερα για τη δική μου απογοήτευση, ίσως όχι ακροθιγώς όπως επιβάλλεται σε μια καινούρια blogger, αλλά κατευθείαν εκεί που το μαχαίρι δεν μπορεί να «βυθιστεί» περισσότερο. Θα ζητούσα συγνώμη γι’ αυτό, πολλοί από σας ίσως το θεωρήσουν θράσος,και είναι αυτοί που με απέτρεψαν απ’ το συγκεκριμένο εγχείρημα . Δε θα ζητήσω όμως, γιατί εμπιστεύομαι εκείνους που με παρότρυναν και που δεν το κρίνουν ως θράσος και μωρία πιθανώς, αλλά ως θάρρος και παρρησία ,και επιπλέον, εσείς οι ίδιοι δεν είπατε ότι μπορώ να λέω και να πράττω όπως θέλω υπό την διασφαλισμένη σκεπή της «ανωνυμίας» μου»? Ε,αυτό ακριβώς κάνω λοιπόν…την αξιοποιώ για να μην την απαξιώσω…
Είχα την αφελή εντύπωση –και αυτό δικό μου σφάλμα βεβαίως, ας ήμουν λιγότερο «ρομαντική»…-,ότι οι bloggers ήρθαν για να τινάξουν στον καθαρό αέρα τα παλιά ,τα σκονισμένα, τα χαλασμένα, όσα μύριζαν αποφορά ,και να τα αναβαπτίσουν μέσα στον δυνατό και καθαρό αέρα που φυσάει "ανυποχώρητος" στο μυαλό τους…
Τη ναφθαλίνη, τις σαθρές σκέψεις και ιδέες, στερεότυπα, ρατσισμό και τέλος πάντων να τροφοδοτήσουν με καθαρόαιμες ανάσες ζωής κι ενάργειας, κάποιες τουλάχιστον από «τις βασικές μας τις αρχές» και τις αξίες που έχουμε προ πολλού ξεχάσει…
Αντί γι' αυτό παρατηρώ μια εξελικτική διαδικασία απορριπτικής διάθεση, έναν σνομπισμό, ένα τουπέ, ένα δήθεν, ειδικά από «γλωσσοαμύντορες», «Δημάρατους»-για να μη βάζουμε πάντα τον Ιούδα μπροστά- που έχουν ήδη δημεύσει «εξουσίες» για να τις εκμεταλλευτούν δεόντως…
Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που θυμώνω και εξοργίζομαι μ’ ένα τέτοιο γκροτέσκ σκηνικό, που κινείται σαν υποσύνολο μέσα στο ίδιο του το χάος…ελπίζω να με συνδράμει και η αγωνιστική και πολεμική διάθεση και κάποιων ομοϊδεατών μου αλλά και αυτό να μη γίνει, θα πω όσα έχω να πω…
Το διαδίκτυο και οι απανταχού «γειτονιές» του είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο και «όπλο» στα χέρια ανθρώπων που έχουν μυαλό, ψυχή και αισθήματα, για όλους τους υπόλοιπους γίνεται ένα λειψό διακόνημα της ήδη ατροφικής και ανενεργής κάποτε «διανόησής» τους…
Ποιος τους είπε ότι ψάχνουμε προβοκάτορες, διαχειριστικούς γκουρού, δογματιστές και δασκάλους που διεκτραγωδούν νυχθημερόν τις ζωούλες τους και τις περιφέρουν σαν αναποδογυρισμένα καπέλα για να εισπράξουν συμπόνοια, οίκτο, να ικετεύσουν λίγη προσοχή και λίγο θαυμασμό και ό,τι άλλο προαιρείσθε…Εξαιρετικά μίζερο...
Δεν ξέρω μπορεί να ευθύνεται και ο γονότυπός μου που νιώθω αιώνια εξαπατημένη από κάτι που, κάπως λιγάκι βιαστικά, τόλμησα να πιστέψω…,εκτός κι αν το blogging είναι ένα κοινό και «σκληρό» παραμυθάκι σαν από κείνα που κάνουν τ’ανακλαστικά μας να παραλύουν και έτσι παρακάμπτεται όπως όπως η ουσία προκειμένου να προσκολληθούμε για μια ακόμη απογοητευτική φορά στα εφήμερα, στα άχρηστα…στα σκουπίδια εν τέλει…
δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου-και αυτό το ξέρει και η μαμά μου,για να σας προλάβω…-και θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα ότι υπονομεύεται η αθωότητά μου…
μπορεί να υφίσταμαι ερήμην μου τη βάσανο μιας μειονεξίας μου,κάποιου αφανούς συμπλέγματός μου,της φιλυποψίας μου,της υπερβολής μου…
μπορεί…
αλλά αρνούμαι να πειθαρχήσω σε «παραδοσιακά πρωτόκολλα»…ούτε θα παίζω το παιχνίδι της υπνοβασίας και του υπνωτισμένου, ούτε θα ταΐζω τις ματαιοδοξίες κάποιων αργόσχολων διανοουμενίσκων, ούτε θα τροφοδοτώ τα μικροαστικά δραματάκια τους με υστερίες,ούτε θα με φιμώσει κανείς ούτε θα με κάνει ν’ αδρανήσω,ούτε σκηνοθετώ αντιδράσεις, επαναστάσεις θυμούς και αινίγματα-φτηνά κόλπα αυτά-
μπορεί όποιος θέλει να με χρεώσει με πεισματικά κατάλοιπα…
ναι,ένιωσα απογοήτευση γιατί πίστευα-ακόμη πιστεύω-ότι κάπου ανάμεσα σ’ αυτούς τους ελεύθερους τόπους υφαίνεται μια αξιοπρέπεια που είναι θέμα λόγου και τιμής, σαν σημαία που ανεμίζει …ελεύθερη...
πριν παρεκτραπώ και διολισθήσω ενδεχομένως σε δικανικό, δε θα γράψω παραπάνω και η αλήθεια είναι ότι το κείμενο ήθελα να αναρτηθεί πολύ μικρότερο-έχω καταλάβει ότι δεν διαβάζετε τα μεγάλα κείμενα τα βαριέστε- αλλά ήδη έχει υποστεί πολλές περικοπές ,το κουτσούρεψα για χάρη σας και εις βάρος του και εις βάρος μου…
θα ευχηθώ να σφάλλω και να μην αναγκαστώ να σας αποχωριστώ τόσο νωρίς κι εννοώ όσους μεταξύ μας υπάρχει κάτι μυστηριακό, ένα δέσιμο διαφορετικό που μας κάνει ν’ αναγνωριζόμαστε στο πλήθος…και να συναντιόμαστε κι αν ακόμα δεν γνωρίζω τα πρόσωπά σας ούτε εσείς το δικό μου...Και αυτό είναι μεγάλο πράγμα..., όπως η "σωτηρία της ψυχής"...
ξέρω ότι θα καταλάβετε…
πάλι θα σας αφήσω με ΝΊΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ…
«επιδεινώσεις του ορατού»
Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί και ο θάνατος.
Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα
Σωριασμένα αιφνίδια στο χτες.
Η λάμψη όταν περάσει λάμπει περισσότερο
Καθώς η ακινησία φανερώνεται
Στη διαίρεση των βημάτων
Όντως το περπάτημα ολότελα το χρόνο καταστρέφει
Όπως ολότελα τον ήχο παύουμε
Ακουμπώντας τα χέρια πάνω στα βοερά τύμπανα.
Πιότερο ζει η αστραπή μετά το ανατρίχιασμά της
Η απέραντη δυνατότητα των πουλιών
Όταν μακραίνει ο θόρυβος ενός τυχαίου αεροπλάνου.
Φοβερή ασυνέχεια:
Ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.
Γι’ αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα
Και ταξιδεύω σίγουρος
Όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.
Συνηθισμένο πράμα η θυσία.
Και ιδού με χιλιάδες σπάγγους
Δεμένος αιωρείται ο Ηράκλειτος
Στην άχρωμη αποκριά της λογικής
Πάνω σε τέσσερις ρόδες
Έρχεται βαρετά με τις Σιβύλλες
Χαιρετώντας δεξιά κι αριστερά τους σκύλους
Ακολουθεί ο ξένος στα επαγγέλματα
Με τα δάκρυα όλων των ειδών…
Απόσπασμα από το ποίημα «οι επιδεινώσεις του ορατού», από τη συλλογή του «πενθήματα» (1969).