...ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΣΕ ΜΙΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ...
αποσπάσματα από το έργο " η ανθρωπωδία-η ανάθεση" του Δημήτρη Δημητριάδη
εκδόσεις ΑΓΡΑ 1986
Σου αναθέτω αυτό το έργο.
Σου το αναθέτω για όλους τους λόγους που κάνουν αυτή την ανάθεση σωτήρια ολέθρια ιδιωτική συλλογική επιβεβλημένη αυθαίρετη σοβαρή απαράδεκτη έχουσα μη έχουσα αιτία δικαιολογία προοπτική υπάρξεως από τώρα από πάντα και για πάντα.
Σου το αναθέτω για όλους τους λόγους που κάνουν αυτή την ανάθεση να είναι αυτό που είναι.
Δεν αναζήτησα εσένα.Δεν σε επέλεξα ανάμεσα σε άλλους,σε όλους τους άλλους.Οι άλλοι είναι όλοι,είναι αυτοί που είναι και αυτοί που θα είναι.Αναθέτω αυτό το έργο σ'εσένα,δεν αποκλείω όμως εκείνους.Δεν απέκλεισα κανέναν άλλον που δεν είναι εσύ.Και σε αναζήτησα.Και σε επέλεξα,χωρίς να επιλέξω εσένα.Σου αναθέτω αυτό το έργο στην τύχη αλλά από ανάγκη.Και δεν είσαι εσύ ο τυχερός. Και κανείς δεν θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να είναι πιο τυχερός από σένα.Είσαι ένας τυχαίος.Τυχάρπαστος.
Εκείνο που προείχε,ήταν η ανάθεση αυτού του έργου σε κάποιον,η ανάληψη αυτού του έγου από κάποιον.
Το έργο αυτό δεν ήθελε να περιμένει άλλο. Δεν ήθελε να εξακολουθεί να υπάρχει χωρίς να υπάρχει και μέσα στον ανθρώπινο χρόνο.Δεν ήθελε να εξακολουθεί να ζει μόνο μέσα στη δική του αφάνεια.Χρειαζόταν την εμφάνισή του και μέσα στον ανθρώπινο χώρο.
Τώρα το έργο επείγεται.Ανυπομονεί.Αποφάσισε να διατεθεί και ν' ανατεθεί.Δεν το ενδιαφέρει σε ποιον,αρκεί αυτός να διαθέσει και να αναθέσει όλη τη ζωή του,κάθε στιγμή της ζωής του στην ανάληψη αυτού του έργου...