στη Χαριτίνη Ξύδη
Φώναξε δυνατά μέχρι να σπάσουν
τύμπανα, κάγκελα, μυαλά μπαλόνια.
Φώναξε δυνατά, ό,τι και νά 'σουν
γίνε φωνή στους δρόμους στα μπαλκόνια.
Φώναξε δυνατά για όσα σου κλέψαν
πίσω θα πάρεις ό,τι σου ανήκει...
τα όρια της φωνής σου αν στενέψαν
είναι γιατί ήταν πάντοτε στο νοίκι.
Φώναξε δυνατά μα μην ουρλιάζεις
νά 'ναι αγνή και βροντερή η φωνή σου
μόνο έτσι τους καιρούς, ξέρεις, τρομάζεις...
φώναξε, ή αλλιώς άντε κοιμήσου !
* Κώστα, σ' ευχαριστώ πολύ!
Καλή ζωή, όμορφη και άξια.
Να σε χαιρόμαστε όσοι σ' αγαπάμε.