Ανυπόφορες ιχνηλασίες του αοράτου,
επέκεινα του θανάτου ξημερώνει Απρίλης.
Στις παρυφές των λουλουδιών
σταματά αιωρούμενη για μια στιγμή η μέλισσα
μαζεύοντας ατέλειωτο μεθύσι
από αρώματα στο μικρό της στήθος
Kαμιά ιστορία δεν ξέρει
τίποτα δεν της έχει δοθεί
απ' τους παγετώνες απαράλλαχτη διανύει
τον τρόμο της ανθρωπότητας
υπάρχει σ' όλα τα μεγάλα γεγονότα αδιάφορη
δεν έστερξε ποτέ δόγματα κι ανούσιες φλυαρίες
κρατώντας ομορφιά πλαγιάζει στους στήμονες
Τους έχει μια στιγμή όλους τσιμπήσει
απ' τον Αρχίλοχο και τον Νίτσε
ως το Μαχάτμα και τον Ρεμπώ
καθένας κουβαλά ένα μικρό ενθύμημα
απ' το πικρό κεντρί της.
Όσο για τον κόσμο,
την εκφυλισμένη των γενεών μας παρουσία,
δεκάρα αρώματος ποτέ της δεν θα δώσει.
Μες στο μικρό της στήθος ζυγίστηκε
και βρέθηκε ελλιπής του κόσμου η ιστορία.
Πάνω απ' το κεφάλι μου ζουζουνίζοντας
τα λόγια της ακούω καθαρά
Μανή θεκέλ φαρές
Μανή
θεκέλ
φαρές
του ανθρώπου η βασιλεία..