Συνήθως με τις πρώτες ζεστές μέρες έρχονται και οι πρώτες θετικές σκέψεις. Είναι μια συνήθεια της άνοιξης που μοιάζει λίγο με στημένη και κατευθυνόμενη αισιοδοξία, απλήρωτη χαρά, λογιστική φούσκα. Έχει όμως και την αλήθεια της που ο άκρατος αρνητισμός δεν μπορεί να τη διακρίνει και να της δώσει την ευκαιρία της. Μια όμορφη και φωτεινή μέρα μάς θυμίζει το πώς θα μπορούσαμε να ζούμε, μαζί με ποιους, κάνοντας τι και με ποιους όρους. Η άνοιξη είναι η τέχνη στο φυσικό της χώρο, με το φυσικό της φως και τις παρηγοριές της. Αλλά και την υπόμνηση πως τίποτα δεν είναι εύκολο και όλες οι χαρές που βιώνεις, αν δεν έχουν πληρωμένα τα τέλη τους, δεν προσθέτουν τίποτα στη γνώση σου, δε θωρακίζουν κανένα αίσθημα, δε σου μαθαίνουν ελευθερία. Ένα σαχλό τραγουδάκι στο ραδιόφωνο που δίχως ίχνος φλόγας και έμπνευσης διατείνεται για την ομορφιά της ζωής είναι μια σπονδή στην απόλυτη θλίψη, γιατί απλά είναι πολύ άσχημο για να υποστηρίξει ακόμη κι αυτά τα σαχλά λογάκια του. Αισιοδοξία είναι να παράγεις ομορφιά. Και αυτό έχει κόστος. Μια πρόκα που σε τρώει από μέσα για να βγουν σμιλεμένα τα σχήματά σου. Να σκάβεις, να πετάς πολύ χώμα, να κρατάς το αποτέλεσμα μιας επίπονης αφαίρεσης και να πολλαπλασιάζεσαι μέσα από το αποτέλεσμα. Τα άλλα είναι εύκολα. Junk αισθήματα ακόμη κι αν αυτά είναι οι μονόλιθοι της θλίψης, οι μεγάλες απελέκητες πέτρες της άρνησης και της μιζέριας.
Δεν είναι εύκολο να ζεις το show της ζωής. Και σίγουρα δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για να καταλήγουν στα ίδια τελικά συμπεράσματα. Αν άξιζε και τι, αν είναι δώρο ή διαρκής αγωνία, αν η συμμετοχή μας στα επεισόδιά της έχει κάποιο λόγο. Νομίζω πως δεν έχει καμμία σημασία το πού καταλήγει ο καθένας, όσο το πώς καταλήγει εκεί. Μέσα από ποια περάσματα, με τι κόστος. Αυτό έχω μάθει να σέβομαι. Ο Ελύτης έγραφε τη φωτεινή του αιγαιοπελαγίτικη ποίηση, όταν ο Ρίτσος έγραφε για την επίσης αιγαιοπελαγίτικη Μακρόνησο. Τους αγαπάω και τους δύο. Παλαιότερα θύμωνα με τον Ελύτη. Έλεγα πως δε γίνεται να μην έβλεπε τι γινόταν εκεί που έσμιγε το μπλε με την ανθρώπινη λύσσα. Και σήμερα θα θύμωνα. Σίγουρα δεν θα ήμουν μαζί του. Όμως σέβομαι και το δικό του κόστος που σίγουρα υπήρξε. Δε φτάνεις εκεί χωρίς να έχεις λιώσει μεγάλα κομμάτια λύπης.
Καλή άνοιξη λοιπόν. Με τα δύο χέρια στο τιμόνι και τα μάτια στα χρώματα που αλλάζουν ξανά. Και ξανά. Ως το τέλος.
Οδυσσέας Ιωάννου