Ξέρω τι νιώθω, ξέρω τι ακούω.
Τα ποιήματά σου ανοιγμένα στον πάγκο.
Ένα κουκλάκι δεμένο με σπάγγο.
Στο γκρι συρτάρι ξέμειναν duo.
Τόσα τραγούδια κι ακόμη βραδιάζει.
Δύο αμάξια φουλάρουν στην EKO
Μασώ την κουρτίνα, δαγκώνω Simeco.
Πεταλουδάκια-στο φως-καμικάζι.
Γλίστρησαν ψάρια έξω απ’ τη γυάλα
Έπιασε χώρο στο πιάνο η ανάγκη.
Πώς βγαίνουν τώρα απ’ αυτό το φαράγγι...
Τεκίλα ραπίντο ή να γυρίσω στο γάλα;
Δρόμοι ανοιχτοί και σκύλοι δεμένοι.
Η πίτα ολόκληρη, ο δράκος χορτάτος.
Φίμωτρα σπάσανε, ποτήρια, άσπρος πάτος.
Σε περιμένω να ‘ ρθεις, πιο θαμμένη.
Φτιάχνω καφέ και καπνίζω μια γόπα.
Κάποιο μωρό κλαψουρίζει στο πάρκο.
Στο ράδιο ταιριάζουν η Anna κι ο Marco.
Μόνο στο άσμα. Στο ‘πα, δεν στο ‘πα;
Σκύλος να γίνω ή θες η Χιονάτη;
Παραμυθάκι φτηνό ή νουβέλα;
Αν είναι να ‘ρθεις για πάντα, τότε έλα.
Αλλιώς, ξέχασέ με στου στίχου την άκρη.
Πιο ‘κει πεταμένοι οι δίσκοι του Ίγκυ
μύλοι που αλέσανε τα μεταξύ μας
αυτοί, η εργογραφία όλη του Ζίγκυ
κι εδώ τα μάτια σου- η αιχμή της αξίνας.
** τραγουδάκι. χαρισμένο.