Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Νάνσυ Παναγάκη, τέσσερα ποιήματα



Ο Δικός μου εαυτός

Η ψυχή μου ξεράθηκε, βλέπω τον πάτο
Με είχε γεμίσει της αγάπης σου η καταιγίδα
Η ψυχή μου άδεια μα το μυαλό μου γεμάτο
Γεμάτο τέρατα στων ξωτικών την παγίδα.

Βρήκαν φωλιά στ' άδειο σώμα θεριά να οικήσουν
παραμυθιού νεραϊδένια νερά στον πνιγμό μ' οδηγούν.

Κάποτε μέσα μου εσύ μόνο ήσουν.
Τώρα τα τέρατα εντός μου θα ζουν.

Αυτό το τέρας, της λύπης, του πόνου
Είναι η κόλαση, αέρας καυτός
Μα όσο περνώ μονοπάτια του χρόνου
Βλέπω πως είναι ο δικός μου εαυτός.

*
*
*
*

Ποζαρ

Να πιαστούμε απ' το χέρι
Όχι όπως το είδαμε στον κινηματογράφο
Αλλά, για ν' ανεβούμε το βράχο

Να γίνουμε αγκαλιά
Όχι για να πρωταγωνιστήσουμε
Στην αιχμή της κορφής του
για να ισορροπήσουμε.

*
*
*
*

Ο Νάρκισσος

Μέρες κρατά το πρόσωπό του στα χέρια του
και μέσα του γελά γελά γελά...
Έπειτα, περιμένει να δει τι θα τον ξεγελάσει.

*
*
*
*

Οδηγούσα επικίνδυνα

Όλοι λείπουν από την πόλη... Ωραία βρήκα ευκαιρία κι ήρθα
Σκιές αίλουρες που λούζουν τους τοίχους των φυλακών
Μας άφησαν μέσα σε αγκαλιές με ψυχοκλώνους
να κάνουμε τους κλόουν σε σπίτι από τέντα
Εκεί κρύβεται η βεντέτα των ειδών
Σε τρένα, βαγονέτα διασυρμών
Ταξίδι ειδικής ανίας
εντός παρόδου
ή ρόδου
ιδού
....

Συλλογή : Κοσμογωνία
Χειροποίητη έκδοση από την ίδια.































































Το εξώφυλλο "Πάνας" είναι έργο του ζωγράφου
Κώστα Τζαϊλάκη