Κανείς δεν φανταζόταν πως εκείνο το χειμώνα
θα ήταν τόσο όμορφα στο δάσος
αυτή η σύναξη ήταν ανεπανάληπτη
η κοκκινοσκουφίτσα κρυμμένη πίσω από
μια οξιά φίλαγε σ’ένα βαθύ φιλί διαρκείας
το λύκο στο στόμα
οι σκίουροι συνόδευαν το τζακ ντάνιελς
με ψημμένα φουντούκια
η καμηλοπάρδαλη φιλοξενούσε στον μακρύ
λαιμό την εργογραφία της Τσβετάγιεβα
στο θιβετιανό μοναστήρι διάβαζαν ευχολόγια
οι σαολίν και με δαμασκηνές σπαθιές
έκοβαν τα κεφάλια και τα πέταγαν
στο ποτάμι
λίγο πιο κάτω στην άκρη του ποταμού
εκεί που ενώνονταν με τη μαύρη θάλασσα
μια υπέργηρη κυρία με απόχη
μάζευε τα κεφάλια και τα τοποθετούσε
με προσοχή στη φωλιά του γύπα
το ένα πάνω στο άλλο
κανείς δεν φανταζόταν πως αυτός ο χειμώνας
θα έκανε τον κινέζο εραστή να ισορροπήσει
άξια στην κόψη των σελίδων υπόμνησης