Καταραμένο μου ημερολόγιο…




Δυο χρόνια πέρασαν από τότε που μπήκα οικειοθελώς σ’αυτή τη μαύρη τρύπα με διαμέτρημα ουράς ποντικού. Δεμένη με το μίτο με τράβαγε -ο ποντικός- σ’έναν λαβυρινθώδη ιστό άλλοτε ταφταδένιο άλλοτε από γρανίτη-κάθε φορά που μετανιωμένη ή μήπως όχι; μπλεγμένη ή όχι τάχα;… ζήταγα την έξοδο; Την είχε κλείσει με μπαρούτι. Σ’αυτή την τρύπα έμαθα να ζω σχεδόν χωρίς αναπνοή. Να βλέπω χωρίς να παρατηρώ. Να ακούω χωρίς να προσέχω. Ν’αγγίζω χωρίς δακτυλικό αποτύπωμα. Να γεύομαι μονοδιάστατα. Κουκούτσια. Όλα. Κατάπικρα αλλά τροφή. Στην τρύπα έγινα ο πρωτεργάτης στο ορυχείο της. Δεν περιμένω τίποτα. Αυτή η βδέλλα -ο μίτος- ξεκόλλησε από πάνω μου. Διαλύθηκε από το κλάμα μου. Έλιωσε από το αίμα μου.


Ημερολόγιο και τρύπα!
Στα χέρια μου κουβάλησα τα τσιμέντα τις πλάκες τη σκουριά σας. Τη νέκρα και το πένθος σας. Στα μάτια μου κάηκε το βένθος σας. Πάσα-πάσα ανέσκαψα φόβισα φοβήθηκα. Πάσα πάσα σας συντήρησα ως την παραλυσία των δαιμόνων. Ως τη σπονδή. Δεν περιμένω τίποτα αλλά και δεν έπαψα να περιμένω κάτι. Τη σπονδή.


Ημερολόγιο και τρύπα…
Ό,τι εξόρυξα εξόρυξα. Δεν ήταν μόνο λίθοι. Τη Δευτέρα η θητεία τελειώνει.Θα κατεβώ στη στάση Λυσσιατρείο δίχως σας. Θα βγω στο φως και στον άνεμο. Θα μπω στη θάλασσα –από πηλό γυμνή- και κολυμπώντας με κομμένα χέρια, θα ταξιδέψω.