Θυμάσαι τότε-σίγουρα θυμάσαι

Δύο παλιά απογεύματα στο αλογάκι

Με απόσταση τριών εποχών

Μεσολάβησαν τόσα αντίο και τόσα σ’αγαπώ

Τόσα χάδια και αυτοί οι λυπημένοι όρκοι

Των μακρών φωνημάτων

Να μου λες και να σου λέω και να πρέπει

-ἴτε θοαὶ Λύσσας κύνες ἴτ᾽ εἰς ὄρος,

θίασον ἔνθ᾽ ἔχουσι Κάδμου κόραι,

ἀνοιστρήσατέ νιν-

Να σου πω πώς βουτάω

τα δάχτυλά μου σε λιωμένο βερύκοκο

Κι εσύ να μου πεις πώς μάσησες τα χαρτιά και τα έφαγες

και τα κατάπιες κι έλιωσαν στο στομάχι σου

και μετά σκόνταψες κι έπεσες στο πεζοδρόμιο

Και μετά ξαναχτύπησες το κεφάλι σου στον τοίχο

-δράκων ἢ πυριφλέγων ὁρᾶσθαι λέων-

Τελεσίγραφα από πέτρες χρωματιστά βιτρό-ξύλινα παιχνίδια

Στο παλιό αλογάκι-απόγευμα-ξετυλίγοντας την κορδέλα

-ανέμη για το παραμύθι που μας έβαλε- μου μίλησες για τους

Γυάλινους τοίχους που είναι φοβεροί όταν δείχνουν

Καθαρά την ψυχρότητα των δικών μας

Λυσσομανούσε ο αέρας ξερά φύλλα κιτρίνιζε η θάλασσα

Από την αφρικανική άμμο-τα λείψανα των τζιτζικιών ανάγλυφα

Στους κορμούς των δέντρων-τα ψάρια γλίστραγαν στη φωτιά

Περιστροφικά τα κύμβαλα του νερού γύριζαν τη στρόφιγγα

Όπως τότε που έπρεπε να σου πω-γελῶντι προσώπῳ περίβαλε βρόχον

θανάσιμον ὑπ᾽ ἀγέλαν πεσόν

τι τὰν μαινάδων - και για το λάστιχο στο λαιμό μου

Και για το καλώδιο στο λαιμό μου

και για το μαστίγιο του ήλιου στο λαιμό μου

και για τις πεταλούδες στο λαιμό μου

Φωτογραφίες απ’τη φωτιά και την πίκρα δεν υπάρχουν-τεκμήρια απτά

Έπρεπε να ξέρω και να ξέρεις από τα τηλεγραφήματα της μνήμης

Καλύτερα από ντε προφούντις εξομολογήσεις

-Epistulae plenae querelarum sunt Narrat de incolis barbaris et de terra gelida.

Poetam curae et miseriae excruciant. Epistulis contra iniuriam repugnat.-

Κι ήμασταν αιχμάλωτοι σε κρητικό δράμα

Μεσαιωνικοί και διάφανοι στις τερτσίνες του

Φυγαδεύαμε τη διαφορά μας

Γιατί οι στίχοι μπορούν ν’αμνηστεύουν

Τέτοια μυστικά βαριά σημάδια

Μπορούν να παρηγορούν μέσα σε σκοτεινά πηγάδια

Με γητειές παράξενες να μας πηγαινοφέρνουν

Από τα νερά της Στύγας στις Πυραμίδες κι από κει

Στην Κρήνη των Ευχών- Musa est unica amica poetae.-

Έτσι μπορούμε κι εμείς να συγχωρούμε.