Τι έχω μέσα μου?

Πες μου να ξέρω

Κιχωτικά θηρία

Ερπύστριες τύμπανα

Τη ζούγκλα ολόκληρη?

Πώς με κατάντησαν

Τα μίση οι χειμωνανθοί

Πώς πονάει η ομορφιά σου

Μοναχικοί Κύκλωπες

Περιούσιοι Κανένες

Αμελείς αμέριμνοι αφηρημένοι

Με λεξήματα φλεβοκομβικά

Παραγωγικές θλίψεις

Που γονιμοποιούν την ακρίβεια

Στις επικλήσεις

Βγάλε το δαχτυλίδι σου

Να χορέψουμε στη δίνη των νιπτήρων

Απομνημονεύοντας μία προς μία

341+682

Δύο χιλιάδες εννιά ζωές απαρηγόρητες

Πώς φτάσαμε γδαρμένοι
Με το καμουτσίκι

Ν’αυξήσουμε την ταχύτητα

Στις σειρές των σελίδων

Να διαβάσουμε ραγδαία

Το κεφάλαιο «Μεγάλοι έρωτες»

[Οι «μεγάλοι έρωτες» χορεύουν τάνγκο

Αλλάζουν βέρες πριμοδοτούν

Τα ωραία μακριά δάχτυλα

Με χαλκοσκευή

Οι «μεγάλοι έρωτες» δεν είναι για Έρωτα

Άσημα πάθη και λοιπές αηδίες

Αποθανατίζονται σε κόντακ στιγμής

Αποθεώνονται εν αγνοία τους

Την καλοκαιρινή σεζόν

Οι «μεγάλοι έρωτες» πάντα δεδικαίωνται

Φιλολογικώς

Οι άλλοι επιζούν με κομμένα μοσχολέμονα

Τυλιγμένα σε διπλά προφυλακτικά

Οι άλλοι ζωγραφίζουν γυμνά φαγιούμ

Σε υγρά σπήλαια ανοιξιάτικες κατακόμβες

Είναι-με μια μόνο μαθηματική πράξη

Που ξέχασες-οι χαμένοι]

Με δύο χιλιάδες δέκα φάλαγγες-

Αυτές που τους αφιέρωσες το ζεϊμπέκικο

Του μολυβιού σου το πρωί

Αστείο πράγμα οι Μεσαίωνες

Που άφριζαν μέσα στα σαπούνια

Χωρίς κτητικά τότε

Τώρα?

Βγάλε το δαχτυλίδι σου

Άφησέ το δίπλα στο λαιμό μου

Σίγουρη θηλιά-εγώ στο λέω

Λαμπερά που ανθίζουν

Όσα έχω μέσα στο κεφάλι μου μισημένα

Ευλογούν ξυράφια κάτω από γρανιτένια

Πετραχείλια

Τι έχω μέσα μου?

Πες μου να το ξέρω

Είναι επικίνδυνο να με κρύβω

Δεν ξέρω να φυλάγομαι

Βγάλε το δαχτυλίδι σου

Δεν θα περάσουν όλα