Πέμπτη, 26.5.1938, Σαλαμίνα
Άννα,
Το ξέρεις, δεν ειν' έτσι; Le roi de fluides en moi,έχει φύγει μεσαθέ μου και φωλιάζει μέσα στον κόρφο Σου κι η πνοή που παίρνει το κουφάρι μου εδώ κάτου είναι ολόκληρη από Σε!Και είμαι σαν δύτης στο βυθό της θάλασσας, που λίγο αν πάψουν να του δίνουν αποπάνω αέρα ν'αναπνέει, από τη μια στιγμή στην άλλη είναι γραμμένο να χαθεί...
Μα είν' άλλες ώρες, κι είναι ακόμα πιο βαθιές, ou' je suis entierement mort en Toi!
Kαι λέω:"Αν θέλεις Άννα μου, ν'αναστηθώ, δωσ'μου την πλέρια, τη βαθμιαία ανάσταση,άφησέ με πρώτα να την ανασάνω πάνω Σου σιγά, σιγά, σιγά...Μη με τυφλώσεις Άννα, με τα μάτια Σου!Μη με θαμπώσεις Άννα μου, με τα μαλλιά Σου! Μη χωρίσεις βίαια-όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι, οι αμύητοι άνθρωποι-και για τους δυό μας, Άννα μου, το θάνατο από τη ζωή...μην ξιπαστείς απ' τη ζωή...
"Στρέψου με γλύκα ατέλειωτη, Άννα,στο χειμώνα, το μακρύ χειμώνα-α, πιο μακρύς μπορούσε ποτέ να'ναι;-οπού φαινομενικά μας χώριζε κι όμως μ'αυτόν,χάρις σ'αυτόν, με τις σιωπές του, με το μάκρος του, με τις τρανές του αγρύπνιες, ετοιμάσαμε, en devancant tous les adieux το απάντημά μας! Μη,μη χωρίσεις Άννα, αυτό το απέραντο βασίλειο που κερδίσαμε απ' την πρώτην ώρα, μην ριψοκινδυνεύσεις Άννα, για ό,τι "λέγεται μοναχά ζωή", την Αιωνιότητά μας! Μη καρδιά μου, ξιπαστείς!"
Έτσι σου λέω αυτές τις ώρες ou je me sens entierement mort en Toi και υπάρχω μόνο από το βάθος το απροσμέτρητο της μυστικής σου δόνησης και μες στη νύχτα οπού με ζώνει, από το ασύλληπτο προαίσθημα της ευωδιάς Σου....
Άγγελος
(Άγγελος Σικελιανός - Γράμματα στην Άννα)
Άννα,
Το ξέρεις, δεν ειν' έτσι; Le roi de fluides en moi,έχει φύγει μεσαθέ μου και φωλιάζει μέσα στον κόρφο Σου κι η πνοή που παίρνει το κουφάρι μου εδώ κάτου είναι ολόκληρη από Σε!Και είμαι σαν δύτης στο βυθό της θάλασσας, που λίγο αν πάψουν να του δίνουν αποπάνω αέρα ν'αναπνέει, από τη μια στιγμή στην άλλη είναι γραμμένο να χαθεί...
Μα είν' άλλες ώρες, κι είναι ακόμα πιο βαθιές, ou' je suis entierement mort en Toi!
Kαι λέω:"Αν θέλεις Άννα μου, ν'αναστηθώ, δωσ'μου την πλέρια, τη βαθμιαία ανάσταση,άφησέ με πρώτα να την ανασάνω πάνω Σου σιγά, σιγά, σιγά...Μη με τυφλώσεις Άννα, με τα μάτια Σου!Μη με θαμπώσεις Άννα μου, με τα μαλλιά Σου! Μη χωρίσεις βίαια-όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι, οι αμύητοι άνθρωποι-και για τους δυό μας, Άννα μου, το θάνατο από τη ζωή...μην ξιπαστείς απ' τη ζωή...
"Στρέψου με γλύκα ατέλειωτη, Άννα,στο χειμώνα, το μακρύ χειμώνα-α, πιο μακρύς μπορούσε ποτέ να'ναι;-οπού φαινομενικά μας χώριζε κι όμως μ'αυτόν,χάρις σ'αυτόν, με τις σιωπές του, με το μάκρος του, με τις τρανές του αγρύπνιες, ετοιμάσαμε, en devancant tous les adieux το απάντημά μας! Μη,μη χωρίσεις Άννα, αυτό το απέραντο βασίλειο που κερδίσαμε απ' την πρώτην ώρα, μην ριψοκινδυνεύσεις Άννα, για ό,τι "λέγεται μοναχά ζωή", την Αιωνιότητά μας! Μη καρδιά μου, ξιπαστείς!"
Έτσι σου λέω αυτές τις ώρες ou je me sens entierement mort en Toi και υπάρχω μόνο από το βάθος το απροσμέτρητο της μυστικής σου δόνησης και μες στη νύχτα οπού με ζώνει, από το ασύλληπτο προαίσθημα της ευωδιάς Σου....
Άγγελος
(Άγγελος Σικελιανός - Γράμματα στην Άννα)
στην αγάπη μου