Τρίτη 20 Απριλίου 2010

tubular bells










το χάος μου δεν το βάζει σε τάξη αυτός που αγαπώ
το χάος μου δεν το βάζει σε τάξη η μαμά μου
ούτε ο μπαμπάς μου
ούτε τα πουλιά
η άνοιξη
τα δέντρα
η θάλασσα
το καλοκαίρι τα νησιά
τ’αστέρια τα καράβια
τα τραγούδια
η Ποίηση
το συγυρίζει κάθε μέρα ένας ελεύθερος τρελός
που έρχεται από το πουθενά και πηγαίνει στο κέντρο
του τίποτα
χαϊδεύει μ’ευλάβεια κάθε άναρχο γράμμα
κάθε οξυμένο νεύρο του εγκεφάλου μου
με στοργή κάθε έμμετρη παράνοιά μου
με ξυπνά για ν’αρχίσει η μέρα του
και φεύγει όταν επιμένουν να του οφείλουν


με το βεγγαλικό του με οδηγεί
ανάμεσα στις νύχτες
στις σκοτεινιές
ανάμεσα στο μαύρο
σαν πολικός αστέρας