υπνωτική υποβολή

Απομυζήσαμε την ασθμαίνουσα διαλεκτική του μακρινού. Αποστηθίσαμε ως και τις αποστάσεις. Ξυπνώντας μαζί, σε διαφορετικά κρεβάτια. Αγρυπνώντας μαζί, στις ίδιες ξαστεριές, διαφορετικών πόλεων. Μοιάζει ανυπόστατη ακόμα κι η γραφή κι ας καλπάζει αδιαλείπτως στη χαίτη του ίδιου φεγγαριού και των συμβολισμών[του] που φτιάξαμε για να επιβραδύνουν το στοργικό θωράκισμα του δεσμού μας. Τα χιλιόμετρα. Έτσι σε γέννησα ξανά από τη θλιμμένη,παροξυσμική μου μήτρα. Σε γέννησα ομοίωμα. Σε γέννησα φορέα ειδικής ψυχοσύνθεσης. Συνθετικής και πολύπλοκης. Ανύποπτη για την ένταση που θα μου ασκούσε η μυστική σου σημασία. Όχι έτοιμη για την οδύνη που δωρίζουν οι αληθινές σου άκρες. Τις προσπερνώ σχεδόν με ευλαβική υστερία και παραμορφωτική προσήλωση. Πρόκειται για την έγερση της μελαγχολικής αγιότητας που εμπίπτει στο πυκνότερο χάος του inversus totalis.
Από εκεί εκπέμπονται δυνατά και βαριά σήματα. Κινδυνευμένα ταξίδια. Με ηχητικό περίβλημα κρότων από βεγγαλικά και πυροτεχνήματα. Διάσπαρτα μόρια γραφής στον αέρα. Άναρχα. Σαν τα τελευταία ερευνητικά πονήματα του μυαλού μου. Καθόλου ευνοϊκά. Καθόλου ευεργετικά. Καθόλου στέρεα. Σαν από αδυναμία πρώτης ύλης. Ενώ το ξέρω πως δεν είναι αυτό.

λόγια:Αφροδίτη Μάνου

μουσική:Νίκος Κυπουργός

ερμηνεία:Ελευθερία Αρβανιτάκη

από το soundtrack της ταινίας Οξυγόνο