Την ίδια ώρα στο σπίτι ή στο μυαλό του Φώτη:
Η Φαίδρα αργεί. Θα είναι στο σπίτι της. Θα έχει χωθεί στην ντουλάπα και δε θα μπορεί να αποφασίσει τι θα φορέσει. Εγώ θυμώνω που με στήνει ξανά κι ανοίγω το δεύτερο σακουλάκι πακοτίνια. Η Φαίδρα θα έχει βάλει στο σι-ντι Βανδή («περνώ και μόνη μου καλά…»). Πάνω στο cd player θα είναι τσαλακωμένο το χαρτάκι με τη λίστα του σούπερ μάρκετ που της έδωσα. Ακίνητο και ξεχασμένο, βέβαια. Η Φαίδρα θα έχει σπάσει το νύχι της. Κι εγώ σπάω την τελευταία πλαστική φυσαλίδα από μια παλιά συσκευασία. Δεν είναι δίκαιο. Τα χέρια της Φαίδρας θα είναι σαν αμπέλια. Απ’ αυτά κρέμονται τα τσαμπιά απ’ τα οποία θα γίνονταν οι σταφίδες (που θα έπαιρνε απ’ το σούπερ μάρκετ) κι έτσι δε θα τσάκιζα τα πακοτίνια. Η Φαίδρα θα κατεβάζει σοκολατάκια με μια σταγόνα τσέρι κι εγώ καντήλια και παναγίες. Η Φαίδρα θα άδει στο κενό Τσιτσάνη («είμ’ εγώ γυναίκα φίνα, ντερμπεντέρισσα»), φορώντας τα σκουλαρίκια της. Ένα σπυράκι στο δεξί μάγουλο θα την κάνει να μοιάζει (αλλά μόνο να μοιάζει) γήινη. Η έστε-λόντερ θα το τακτοποιήσει μια χαρά. Κι εγώ θα κάνω πως διαβάζω τον ‘Αστερίξ στη Βρετανία’ που απέξω τον ξέρω από πιτσιρίκος. Αν μ’ έβλεπε κανείς με τα πακοτίνια και τον Αστερίξ οχτακοσίων χρονών μαντράχαλος. Στάση μόνιμης αναμονής. Όχι. Καθόλου δίκαιο δεν είναι. Το τηλέφωνο δεν θα χτυπήσει. Γιατί ποτέ δεν έχει μονάδες όταν είναι για μένα…αν ήταν για καμιά φίλη της… Είναι άδικο. Η Φαίδρα θα βγει σε λίγο να βρει το ειδικό κατάστημα για το σπασμένο νύχι στο εμπορικό κέντρο. Είμαι σίγουρος ότι εκεί θα είναι και με την ευκαιρία θα κάνει ένα γενικό μανικιούρ-πεντικιούρ. Σίγουρα θα προτίμησε να κάνει και τίποτα ανταύγειες απ’ το να θυμηθεί το ραντεβού μας. Ανοίγω μια κόκα-κόλα. Στο ημίφως του δωματίου μου ακόμα δεν έχει μπει η Άνοιξη. Ο ήλιος χυδαία περνά ξυστά έξω απ’ το παράθυρό μου. Είναι Παρασκευή και η Φαίδρα θα στύβει την πιστωτική της γιατί πολύ της γυάλισαν εκείνα τα παπούτσια στη βιτρίνα (και όπως και να το κάνουμε τα υπόλοιπα 52 ζευγάρια στην παπουτσοθήκη δεν είναι αρκετά). Είναι Παρασκευή και όλοι προσεύχονται να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα για να αράξουν για Σαββατοκύριακο. Η Φαίδρα θα τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση κι εγώ παίζω με τα δάχτυλά μου από τα νεύρα μου. Είναι κάτι τέτοιες Παρασκευές που η Φαίδρα διαλέγει να μου ανάψει πιο πολύ τα λαμπάκια. Το ταβάνι, πριν με πλακώσει, ψιθυρίζει ‘άλλη μια απουσία’. Και τα νύχια της Φαίδρας λάμπουν, ρουμπίνια της φωτιάς, πάνω στα λευκά της χεράκια.
Γενικό δίδαγμα: όταν δίνετε ραντεβού να είστε πιο ακριβείς.
Ηθικό δίδαγμα: Καλύτερα ορισμένες συναντήσεις που δεν πραγματοποιούνται. Έτσι ο καθένας έχει στο μυαλό του ό,τι εκείνος θέλει.
είναι το σχόλιο-εκδοχή
του αγαπημένου μου φίλου k.t.kouk,
στο κείμενό μου, Δευτέρα Απουσία,4/3/2009