υποκύπτω σε μια φάση τυφλής ευφορίας-αδιανόητο για τη φύση μου
με την πρόθεση του αρχιτέκτονα που θέλει
να μεταλλάξει τις προφάσεις του αστικού τοπίου
να το μετατρέψει σε μεταλογικό παραμύθι
σε δάσος όπου η τρέλα είναι χαοτική
και ξεπερνά οποιοδήποτε περιορισμό
ωστόσο το προηγούμενο μυθολογημένο παρελθόν αποδομείται
υπαιτιότητι συγκείμενων ενορχηστρώσεων ελπίδων
καθώς και της εκδραμάτισης ενός τρικυμισμένου μυαλού
πυκνής από νήμα και γάζα μαυρόασπρης παλίρροιας
σαν ψίθυρος που καταγράφηκε ερήμην των ηρώων του
στις ανεκδήλωτες τιμές μιας σιωπηλής
λατρείας θεότητας της Μεσογείου
μιας βεβηλωμένης βεβαιότητας ευωδιαστού τάφου
υδάτινης καλοκαιρινής γλαυκότητος
στη σκοτεινή ταραχή των αφρισμένων αστεριών
μονογραφία που στρέφεται σε ακρότητες
σε λοξά νεκρομαντικά αδάμαστα βουνά
από το χρυσαφί του σιταριού μέχρι την κόγχη της
άτρωτης χαράδρας της ανασφάλειας
και μένει
πάλι ο προαιώνιος ηχηρός υπαινιγμός εκκρεμοτήτων
πάλι η εμπειρία του γκρεμού που χάσκει...