ερέτης σε σποδό

Στο λαιμό της μολύβι μαύρο κρεμόταν
Μόλις μετέβη τη συμπληγή
της πιο κοφτερής στλεγγίδος

το αριστερό της χέρι λαμνοκοπούσε
σε σποδό από μύτιλους και άστρα
μαλακά και καμμένα
χόρευε κατακόρυφα
με τα χέρια σε πάτωμα
που ήταν σκορπισμένα τα
Μήλα των Εσπερίδων

Στο πόδι της κρεμόταν κάτι
που το είπε φυλαχτό
Δεν ήταν
Πέτρα ήταν αλλά είπε ότι είναι φυλαχτό
Της άρεσε η ασφάλεια της λέξης
Και μέσα στην αυθαιρεσία του βαπτίσματος
Το κοινώνησε διαφερόντως
Διαβουκολώντας αλγηδόνες

Το ελλύχνιον
ήταν ευδία άληστος
στο αχανές του δωματίου
όπως φώτιζε τους λαγόνες
και σπίθιζε ολοκύανο το Άλεφ

για μια στιγμή ακροβάτησε
σε έρκο από στειλεούς

Απολακτίζει την ευήθεια
Παρενείροντας νύγμα μεθυσμένης μέλισσας
Και η πέτρα έγινε πράγματι το φυλαχτό της

Ενώ περίσσευε το χέρι που λαμνοκοπούσε
Μόνο, στ’αστέρια των δρόμων-
Τα ταραγμένα ναυάγΙα του βυθού της.

[για κάποτε ή για αύΡιο ή για τότε
Που υψώθηκες σε μια ακίνητη αλλά πολύ φεγγερή
Κι ασημένια νύχτα,δηλαδή στο Πήλιο στις 26/12/2020]

[για τότε ή για κάποτε που θα αναγεννηθεί η αναμονή
Καταφατική για τη ρότα που πήραμε χαράζοντάς τη
Από διαφορετικούς ισημερινούς]

[Χαρίζω αυτό το κείμενο στην 193η νύχτα κάθε έτους
Στον αριθμό 12 ,στο Άλεφ και στα Μήλα των Εσπερίδων]