ληστές

Είσαι το χέρι του ληστή
Που υπνωτίζεται
Στα ελαφρά τινάγματα του ύπνου μου

Είμαι ό,τι κοιμάται
Βαθιά
Μέσα στην παγωμένη πόλη

Είμαι
Η σπασμένη γέφυρα
Σου θυμίζω πώς κάποτε ένωνα
τη μια μεριά της διχοτομημένης καρδιάς σου
με την άλλη
Η μνήμη που στέκει εκεί
όπου έστεκε πριν
Το χάσμα στο φεγγάρι
Το καθημερινό ξύπνημα στο ίδιο κελί
Πέτρινη φωτιά που σκοντάφτει στα λόγια σου
Η ψυχρή γαμημένη ανάγκη για θερμά ψέμματα
Που επίμονα αρνείσαι να πληρώσεις
στους άνεργους ακροβάτες του μυαλού

************************************************

Είσαι το χέρι του ληστή.
- Τι αστέρινο! Τι δυνατό!-
Φίλα απαλά στο στόμα
να βγουν οι λέξεις χιαστί!

Είμαι εκείνο που μπορεί
-βαριά εικόνα,ισχνή κλωστή-
απαλά στο σώμα
-που ό,τι φοβάται το τηρεί-
να συντηρεί

Είσαι μια γέφυρα σπαρτή
-ανέμους,θύελλες,πουλιά-
Μια τύψη που θα σφραγιστεί
Απαλά στα μάτια,στα μαλλιά

Απαλά στα χέρια τα τυφλά
Είμαστε πέτρινη φωτιά
Χάσματα στη Σελήνη
Απαλά στο δέρμα,σα νοερά
Τυφλές αρνήσεις στην οδύνη

Ακροβάτες εύθραυστοι
-τραχύ σχοινί της μνήμης-
Λεπτοφυείς λεπτόσωμοι

Απαλά ν’αγγίζουμε απαλά

Σ’ένα χαρτί ό,τι γραφτεί
Εγώ ληστής κι εσύ ληστή
Άσε το αίνιγμα απλά να σχιστεί

Φαίδρα και Πέννυ

ένας ευαίσθητος ληστής

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα/μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα/ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα/θα'τρεχε από τα μάτια τα μεγάλα/μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα/Μια και με γράψανε φονιά/πήρα τον κόσμο παγανιά/και τη ζωή σεργιάνι /κακό να κάνω στους κακούς/που εσύ μονάχα τους ακούς/μα ο νους σου δεν τους φτάνει/Στην ερημιά που 'χα βρεθεί/με το 'να χέρι στο σπαθί/και τ' άλλο στο βαγγέλιο/ήρθαν μανάδες κι ορφανά/κι είπαν το δάκρυ που πονά/να τους το κάνω γέλιο/Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή/να κλείσουν οι λογαριασμοί/ποιος τάχα θα μπορέσει/να δει πως είχα μια καρδιά/σαν της αγάπης τα παιδιά/και να με συγχωρέσει;

Μάνος Χατζιδάκις -Νίκος Γκάτσος