ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ(Σχεδίασμα 2ο)

"γυναίκα στη σκιά" του Γιώργου Ρόρρη

Κοιμήθηκα δέκα ολόκληρα χρόνια
Δεν διεκδικώ το «φάντασμα»
Καμιάς κοιμωμένης και πιο πολύ της «ωραίας»
Άθυρμα ήμουν κι εγώ στα αόρατα χέρια φαντασμάτων
Με τα βλέφαρα ανοιχτά κοιμόμουν
Και άρχισαν τα όνειρα να μπαινοβγαίνουν
-οριζόντια…κάθετα…εγκάρσια-
Από τις ολάνοιχτες θύρες
Να τρυπώνουν από τα υπέρθυρα
Και να μοιράζουν με αλυσίδες
παγωμένα αστέρια, θαμπά
Στη «ολισθηρή» επιφάνεια του προσώπου μου
Ξυπνώντας, κι ενώ διαπίστωνα
ότι άρχιζαν να λιώνουν οι πάγοι μου
Από κάτω προς τα πάνω
Κι ενώ μπορούσα να κινήσω τα μέλη μου
Χέρια πόδια κορμί, έρρεαν παράλληλα
Για να ενωθούν σ’ένα δέλτα εύφορο και παλλόμενο
Το πρόσωπό μου ήταν ακόμα «παράλυτο»-
Κοιμήθηκα δέκα χρόνια
και...
Έκανα το μοιραίο λάθος
Να κοιτάξω στον καθρέφτη
Το στόμα μου είχε παγώσει σ’ένα σχήμα αλαζονείας
Τα μάτια μου ήταν δύο κρύσταλλοι από ευρυγώνιες απλουστεύσεις
Σταλαχτίτες κάθετοι από τη «μετώπη» του συνειδητού
Κατέκαιγαν
Τα ανάγλυφα- βλέφαρα του ασυνείδητου
Το κορμί μου όμως ολόκληρο
Ήταν ένα παράφορο ανθισμένο δάσος…