Αν ήταν σήμερα να πεθάνω ο Καλιγούλας θα ίππευε για τελευταία φορά τον Ινσινάτους ο Χιροχίτο τον Φουμπούκι-θα έφτιαχνα γρήγορα ένα σχεδιάγραμμα της Κόλασης δίχως να συμβουλευτώ τον Δάντη.Αν ήταν σήμερα να πεθάνω θ’αποφάσιζα την ώρα-απόγευμα πολύ κοντά στη δύση-memento mori-θ’αποφάσιζα τα ίδια χρώματα-μήνας Αύγουστος-βαρύ ροζ-η μάνα μου να κεντάει το λευκό πουκάμισο-ο πατέρας μου να παίζει στο μπουζούκι το wild is the wind. Ήχος φυσαρμόνικας από χείλη εφήβου-μια λατέρνα κουρασμένη στην αυλή-οι δυο θείες μου να ερμηνεύουν Τραβιάτα με καμέλιες στ’αυτιά-οι δορυφόροι του Κρόνου Τηλύς και Υπερίων ακίνητοι. Ένα απόγευμα που θα φυσάει δυνατά και θα πεθάνω από το αιχμηρό ροζ του ήλιου με τρυπημένα μάτια. Schmalz. Τα μάτια μου κλωτσούν. Τα πόδια μου κλωσσούν. Σαν εκείνη τη βόλτα στην Ιωνία-την οριστική θερμόσφαιρα με αγωνίσματα του δέκαθλου. Πήγαμε και μείναμε για πάντα στο ναυαγισμένο στη στεριά πλοίο-τότε που ξέραμε να ξιφομαχούμε με χείλια ηλεκτρικά πάνω σε ξύλινα αλογάκια και να δίνουμε χοϊκά φιλιά. Για τόσες συναυλίες και τόσα βουνά-αστεράκια στιλβωμένα ριγμένα στη θάλασσα-για τόσα εισιτήρια στο χαμό-Άνοιξη-Καλοκαίρι. Κι άλλα τόσα που κόψαμε για την άβυσσο-Ποιος οδήγησε το αεροσκάφος-Ποιος λάξεψε στο όρος Ράσμορ-Ποιος μελετά την τολύπη του καπνού χρησιμοποιώντας καθρέφτη. Ένα απόγευμα ohhe-buk χωρίς τη συμβατότητα των ομάδων αίματος. Θα είσαι ο Blitzen από τους ταράνδους του Αγίου Βασιλείου και το τραγούδι σου θα το βρω ή θα το επινοήσω. Το κλάρετ είναι ποτό των αγοριών-Αψέντι για τους σχιζοειδείς που χύνουν νερά-Πόρτο για τους άντρες-Sed ιn vino veritas θα λέω. Βάλε ένα nip πριν ξαπλώσουμε-Ένοπλες δυνάμεις συναγερμοί BIKINI-O αριθμός πι τα πέντε κανονικά πλατωνικά στερεά. Τώρα μπορώ να πεθάνω στο απόγευμα που πυκνώθηκε ο πόλεμος κι η θλίψη τόσων αιώνων. Ή να μην πεθάνω ποτέ μ’αυτή την υδάτινη H1.5O κβαντική μνήμη που μου μετάγγισες.
[Χθες βράδυ μετά από καιρό κοίταξα τη φωτογραφία σου-εκείνη κάτω από το δέντρο. Μ’έπιασε ένα κλάμα ασύλληπτο. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έκλαιγα. Ήθελα να στο γράψω. Χαζή είμαι? Ναι. Χαζή. Μετά είπα να σου τηλεφωνήσω και να σου τραγουδήσω από τον Άγνωστο..."να βγεις να παίξουμε οι δυο μας στην αυλή"... Ξέρεις πως δεν έκανα τίποτα από τα δύο. Δεν είχε σημασία. Αυτό κατάλαβα σήμερα.]