To έλαττov τns αθαvασiαs

Πένθιμα νανουρίζει το Λιβυκό

Με φλοίσβους του περσινού καλοκαιριού
Τους τζίτζικες που ισορροπούν βουβοί

Στα καλάμια της ακροποταμιάς

Οι αετοί κραδαίνουν ρομφαίες

Στη μνήμη που ακινητεί στα απαρέμφατα

Πότε πότε το μέσα παράθυρο

Ανοιγοκλείνει αυτιστικά

Από έναν άνεμο που δεν ονομάσαμε ακόμη

Αλλιώτικα κυπαρίσσια σαν έλατα ξεθωριασμένα
 Οι βελόνες βάρυναν

Γέρνοντας στο πελώριο μπλε

Κι η χαρά παντού παρούσα~άγουρος καρπός~

Κλωσσάει τα μικρά της ταϊζοντάς τα με φροντίδα

Προστατεύει την πίκρα στο κουκούτσι της