Ούτε εσύ κατάλαβες πως είναι η ζωή που με σκηνοθετεί. Με κάνει πύθωνα. Με κάνει θηρίο. Αρχίζει το σαφάρι των επιθυμιών και η επιβεβλημένη από αυτές ναρκοθέτηση. Τι άλλο μπορεί να συμβεί όταν αφήνεις να κυριεύουν το μυαλό σου δηλητήρια, δόκανα, μεθυσμένα σκυλιά? Ξαπλώνω στο πάτωμα σαν να είναι αυτό το μοναδικό σωστό πράγμα που μου μένει να κάνω. Κουλουριάζομαι? Λαχανιάζω? Αιωρούμαι? Mε δυσπνοϊκές ανάσες προσπαθώ ν'αρθρώσω από το βάθος του Ιούλη: είναι ωραίο να λες τα σαγαπώ από μακριά.
Πόσο ανακουφιστική αυτή η μακρινότητα.