Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

vυv kαι αεi





Η ύπαρξη ξεκινάει από δίψα
σε δίψα ξεσπάει ζωή
ν’αγαπήσει τα προδομένα ναι
σαν τα θλιμμένα παιδιά
των μεταναστών
σαν ψέματα που έγιναν αλήθειες
την τελευταία στιγμή από αφοβία
Γιορτάζω τη ληστρική μου φτώχεια
επειδή από το βάθος της ανατέλλει
ο πιο επείγων ήλιος
Κι αν χόρεψα με θανατικά φεγγάρια
Κι αν στα ρημάγματα έπεσα
πλάγιασα κι αποκοιμήθηκα
λυσσασμένη για αφή
στο επίγειο νυν και αεί
διαλέγω καράβια διανυκτερεύοντα
του λιγομίλητου ν’αδειάσουν τον καπνό
τελευταίου τσιγάρου στη σιωπή
πριν τη σιωπή χωρίς συνθήματα
Κι ας είναι ως τώρα ήχος οπλοστασίου
οι θαλασσινές πέτρες
που σέρνει άγρια το κύμα
τις χωνεύει ο βυθός ο αιώνιος
Αστράφτουν ολόγυρά του
ψαλίδια χαρτιά-ναυάγια
κοράλλια-ναρκοπέδια





Χαίρε Αγάπη μου
Πέτρα ψαλίδι χαρτί
Λυπημένο φίλντισι
Σε στιχολογώ ανθισμένο
Πανάκριβο φίλημα
Αγάπη μου Χαίρε