Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Aσιδέpωτo φoυστάvι



Αυτή τη χρονιά το παραμύθι του Ιουνίου εξέπνευσε με δυο φεγγάρια σ’ένα βράδυ. Το ένα ημιδιάφανο, υμενώδες και το άλλο ηχητικό σαν να τραγούδαγε λέξεις με την επιτηδειότητα μουσικών όρων. Το κορμί συναινούσε κυματίζοντας, σε όλη την ιερουργία του διπλού. Τα δάχτυλα το δέρμα τα μαλλιά και οι πόροι. Απ’αυτά τα ολοπόρφυρα βράδια, εξωτικά και μελαγχολικά, σαν το Ρίο ντε Τζανέιρο, από τα ενθύμια της υστεραίας , καίγεσαι. Πολλοί είπαν πως ο έρωτας κολλάει. Αρρώστια και αμαρτία. Είναι αηδιαστική γλιτζερή ουσία και τον παθαίνεις με συσπάσεις και αϋπνίες, εγκαύματα και οξείς πόνους. Συχνά-λένε-βλέπεις στον ύπνο πως αντί να ξεαγκιστρώνεις από τα στόματα των ψαριών το κάνεις από στόματα πουλιών. Με βρεγμένο πρόσωπο παραμερίζεις τις κουρτίνες και στέκεσαι ενώπιον του τελευταίου αθάνατου αέρα που σε στεγνώνει ακαριαία, φτιάχνοντας κοράλλια τις σταγόνες. Έρχεται  με μια τραχύτητα που είχες ξεχάσει και σωρεύει στον αμφιβληστροειδή σημάδια που τα εντυπώνεις όπως σε στρατσόχαρτο.Αυθάδης και μη χρηστικός. Αυτοτελής όπως τα επεισόδια που παίζονται σε καλοκαιρινά σεντόνια. Όπως ο παλίσανδρος στο φουστάνι σου.Τούφες καπνού σαρώνουν τους συναγερμούς, κοκαλώνεις, και πρώτη φορά στη ζωή σου- το παραδέχεσαι- φοράς ασιδέρωτο φουστάνι. Στα όρια μιας ομφαλικής παραίσθησης για δύο ολόκληρες νύχτες, ήσουν το ρούχο που απλώθηκε στον κανόνα τού τεντωμένου συρματόσχοινου. Για δύο ολόκληρες νύχτες ήταν εκείνος το μανταλάκι που σε συγκρατούσε. Το φεγγάρι τραγουδάει ακόμη λέξεις ν’απαλύνει τη δωρικότητα που συνήθως έχουν τα σύρματα και τα  σχοινιά και να χαρίσει ερωτόλογα που πλέουν αμέριμνα στο ασιδέρωτο φουστάνι. Στη λακκουβίτσα του λαιμού του, με σαπφείρινη λάμψη καλλιεργείς το περίσσευμα τού μεταξιού για να λάβεις τη θέση στο βάθος της. Ο σφοδρός συγκλυσμός μεγεθύνει τη χαράδρα…Από τα χαρτιά σου εξέχουν οι φαλλοί των μολυβιών. Στα φεγγάρια βαθύνουν ρόδινοι οι κρατήρες. Λίγο ακόμη και τα καταφέρατε. Με σελίδες στρώνεις τις σελήνες του θέρους.Με σελίδες σκεπάζεσαι. Τις σελίδες τού στέλνεις.Ό,τι κάνεις… με τις σελίδες και μια χούφτα άμμο από τη Σαχάρα.Κι εσύ το  ξέρεις, από δω και πέρα θα κοιμάσαι σε κλίνη στρωμένη σελίδες, δυο φεγγάρια, ανοιχτά παράθυρα, αέρηδες, χωρίς παραμύθια αλλά  με ασιδέρωτο φουστάνι.