Nάγκα

 

Κάποτε περιπολείς το αλύχτισμα των σκύλων.Ξενυχτάς δίπλα σ’έναν αστρολάβο που δείχνει το βορεινό ραγισμένο.Από λυκόφως γίνεται το άνθος.Κάποιος έπρεπε να χτυπάει την καμπάνα στα πέταλα για να ξεκινήσουν τα καραβάνια.Λίγο αργότερα εγκαταλείψαμε το Μήλο και τρέχαμε πίσω από μια αράχνη προκειμένου να την πείσουμε ν’ανοίξει ράγισμα ανάμεσα σε κόντρα στίχους .Αυτή τη φορά δεν δώσαμε υποσχέσεις, γιατί είπαμε ότι οι κήποι γύρω μας ήταν σφόδρα ποτισμένοι από κάποιον που δεν τον ένοιαζε αν θα ξοδέψει πολύ νερό αφού δεν το πλήρωνε.Στις φλέβες των καλωδίων σιγολιώνει το γέλιο σου.Όταν φτιάχνεις λέξεις από πηλό,να περιμένεις αίμα από μελάνι.Χαϊδεύεις να φανεί θεός.Αντέχεις να σου παραχωρηθεί η λεπίδα για μελλοθάνατα χάρτινα.Πέρα από το μπλε-που είναι σταθερή υπόθεση άλλων κατά την πλεύση-θα’ναι το πάντα και το ποτέ-εσύ στα τραγούδια εγώ στα αιώνια-θα’ναι το τώρα, το χθες~απέναντι ναρκωμένοι νεκροί νοσταλγούν τις μέλισσες.Γιατί μας ανήκουν αθρόα όνειρα που συντόνισαν την πραγματικότητα μ’έναν κήπο που αστράφτει και βροντά. Δεν με νοιάζει αν θα μαζέψουμε το Μήλο, ή αν θα το αφήσουμε αγχονισμένο στο κόκκινο δέντρο,αφού έχουμε τον κήπο.Μόνο που αυτό γίνεται τελεσίδικη ενίσχυση όσων αμφισβητήσαμε και τώρα μας εκδικούνται με τη γύρη τους. Ας αιωνίσουμε την τόλμη στο αθάνατο όπως το Νάγκα που τα μεγάλα μεσημέρια μεταμορφώνεται σε ό,τι του καπνίσει.Κι έπειτα ας φύγουμε για κάπου αλλού.Για μια άλλη γύμνια,πιο άγρια ,που τα μάγια της θα στεγάζουν την παραφροσύνη των μαχαιριών όταν κόβουν ένα νιο φεγγάρι που μου περνάς στα μαλλιά και γίνεται κομμάτια ή τάχα πολλαπλασιάζεται? Επικηρυγμένα ερωτηματικά ως το τέλος~τυπώνονται τα βάρβαρα.