Αγαπούσα κάποτε τα τρένα
Πολύ
Την ερημιά τις ράγες τους συριγμούς
Τα βαγόνια τα τζάμια τις μηχανές
Γιατί φτερουγίζεις?
Σε μισώ
Αγαπώ τα τρένα
Τα ασημένια τρένα
Ό,τι γράφω μέσα στην κοιλιά τους
Αγαπώ πολύ τα τρένα
Σε φοβάμαι όταν τρίζεις
Σαν ξερό φύλλο
Όταν παγώνεις σαν μάρμαρο
Τότε νοσταλγώ πιο πολύ τα τρένα
Θα συναντηθούμε στην Κομοτηνή
Για το μεγάλο παζάρι:Ανατόλια
Θα’ρθω με τρένο
Εσύ με καράβι
είναι η ώρα που περνά το τρένο των εννιά και δέκα
σ'ένα βαγόνι μια γυναίκα προς το παράθυρο γυρνάει
θαμπώνει τζάμι απ'τα χνώτα και βιαστικά το καθαρίζει
καθώς η μηχανή σφυρίζει και χαμηλώνουνε τα φώτα
και βλέπει μέσα στο σκοτάδι ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι
το σπίτι τρέχει ή το τρένο ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο
Μιχάλης Γκανάς
Δημήτρης Παπαδημητρίου