Μα ναι-ναι
μου τη σπάτε Οδυσσέα
γιατί τα παυσίλυπα περιορισμένης δράσης
Δεν διαρκούν αιώνια
Δεν φτάνουν ούτε για τον Τρωικό
ούτε για το ταξίδι του γυρισμού
Η ότρα είναι ασημί
και κάνω το γύρο της βελόνας χιλιάδες φορές
-"εγώ το μέλλον νοσταλγώ"-
Ώσπου να βρω την τρύπα της
ν’αδειάσω μέσα τα τσιμπήματα
Της καρδιάς μου
Όπως καταλαβαίνετε
οι κρυπτογραφίες τα μπαλώματα και
Τα μπαλονάκια δεν είναι του γούστου μου
Σε αντίθεση με την ιδιοσυγκρασία σας
Που φροντίζει να διατηρεί το αγαλματάκι τερακότας
με κεφάλι ανθρώπου
Και σώμα ελέφαντα στο ακέραιο της αγνωμοσύνης
Πόσο μου τη σπάτε Οδυσσέα
που πρέπει ν’αποδεικνύω διαρκώς
Πως δεν είμαι-που να πάρει!-
ο Γκανέζα ούτε μορφολογικά
Ούτε ως προς την υπερνίκηση κάθε εμποδίου
δεν είμαι κόρη του Σίβα
αν και οι λιτανειακές βουτιές μου στο πιο κοντινό
Ποτάμι-που με πνίγει συχνά με τα νερά του-
μου προσδίδουν έναν ινδουιστικό χαρακτήρα
Κοντεύω κι εγώ να σπάσω-
Κι αν σπάσω θα ερμηνευτεί
σαν σημάδι επικείμενης αποτυχίας
Στην πραγματικότητα
η αγάπη αναπτύσσεται κατά συστάδες
Σε σχήμα σπαθιού κι έχει τέτοια ταχύτητα
Που κυριολεκτικά πατάει πάνω στο νερό