Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων,συμπληρώνω χρόνια.Αυτό δεν θα το αποφύγω ποτέ.Πάντα στην έξοδο θα με περιμένουν γενέθλιες ρωγμές.Σουρωμένος από κουραμπιέδες και αγάπη.Τα χέρια μου θα γεμίζουν από μάγουλα μαμάς και τα λιγοστά μαλλιά του πατέρα μου.Τόσα χρόνια τους περιμένω να κάνουν ένα διάλειμμα,να θυμηθούμε παλιές μέρες,αλλά εκείνοι συνεχίζουν να μεγαλώνουν και να "φεύγουν".Αποφασισμένοι άνθρωποι.
Σε κάποια στροφή θα τους χάσω.Θα γυρίσω να δω και δεν θ'ακολουθούν.Αυτές οι βόλτες μοιάζουν με εφόδους σε πολεμικές ταινίες.Πέφτει κόσμος δίπλα σου κι εσύ συνεχίζεις.Παραμονές Χριστουγέννων έριξα το λευκό της παρθενιάς μου στην κάλπη που ψηφίζαμε για έρωτα.Δε θυμάμαι τ'όνομά της.Ξερνούσε κόκκινο κρασί στο πεζοδρόμιο.Ξημέρωνε στην Αλεξάνδρας και οι περαστικοί την περνούσαν για ματωμένη.Καλά Χριστούγεννα!Τσιγάρα του σκοτωμού.Κερδισμένα στα χαρτιά.Το απόγευμα κρέμασα άλλο ένα στολίδι στο δέντρο.Αυτόχειρες μπάλες φορτώνουν με χρώματα τα έλατα.Του Άι-Γιαννιού θα μαζέψουμε τη σοδειά.Μπαμπάκι,για χιόνι,στη φάτνη και τσιρότα στην κορφή για να σταθεί το αστέρι.
Ό,τι κι αν γίνει,ποτέ δεν θα νιώθω περισσότερο ευτυχισμένος.Θεϊκή γιορτή.Πιστεύω.Τον Άι-Βασίλη,το κοριτσάκι με τα σπίρτα και τον Πήτερ Παν,που επειδή πετάει οι ορθολογιστές τού ρίχνουν φλιτ.Λογιστές σκέτοι.Τη διάβασα την οικονομία τους.Εν μέρει τη σπούδασα κιόλας.Έχουν δίκιο.Οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι.Η αλήθεια τους είναι φονική κι ο αντίλογος δεν στέκεται.Αλλά είμαι σίγουρος και για κάτι ακόμη.Και η ποίηση μπορεί να γίνει αδυσώπητη και φονική.Ίσως περισσότερο.Μπορεί μ'ένα στίχο να σε κάνει ν'αυτοκτονήσεις,ακριβώς όπως τα χρέη σου στην τράπεζα.Αρκεί να τη δεχτείς.Δεν υπόσχεται πιο εύκολο βίο αλλά πιο αξιοπρεπή θάνατο.Από κει και πέρα επιλέγεις.Ανοίγεις το στόμα σου και φωνάζεις πως υπάρχει κι άλλος τρόπος.Να ζεις.
Φέρνω στο μυαλό μου τα δύο προηγούμενα Χριστούγεννα.Πρόπερσι τουρίστας στην Νέα Υόρκη,πέρσι στρατιώτης στη Λάρισα.Τη μια χρονιά πολίτης του κόσμου,με ύφος και καρδιά "νικητή" στο Μανχάταν,και την άλλη ανυπεράσπιστο ανθρωπάκι στα άγρια γούστα μιας μοναξιάς πιο σκληρής κι από την εγκατάλειψη των πεθαμένων αεροπλάνων που φύλαγα στη σκοπιά μου.Είχα δίκιο που ένιωθα έτσι και τις δύο φορές.Είχα δίκιο που τη μια χρονιά κοιτούσα το κοριτσάκι με τα σπίρτα,στα πόδια και στο λαιμό,σαν σαλεμένος παιδεραστής και την άλλη το περίμενα σαν μία ελάχιστη,έσχατη παρηγοριά,σαν ένα παιδικό όνειρο στην άκρη ενός στρατόπεδου.Είχα δίκιο λοιπόν.Ικανός για όλα.Και για τα πηλίκια των λογιστών και για τις βιολέτες των ποιητών.
Και νομίζω πως έχω δίκιο όταν στο πρόσωπο κάθε εγκληματία βλέπω τα μάτια της μάνας του.Αν τα έβλεπαν όλοι,ίσως να μη φτάναμε στο τέλος του αιώνα να μιλάμε για θανατικές ποινές.Ξέρω πως υπάρχουν και τα μάτια των μανάδων των θυμάτων.Τι είναι τώρα αυτό?Αντίλογος?Ακρωτηριασμένη λογική είναι.Η λογική του κρότου.Μην περιμένεις πάντα ν'ακούσεις το "μπαμ".Κάποιοι υμένες σχίζονται γλυκά.Ούτε "κιχ" δεν κάνουν...
Του Οδυσσέα Ιωάννου