Έσυρες το καλάμι με το φτερό στην κοιλιά μου
-συγκατανεύοντας σε κάθε στίχο-ενδιάμεσο
Στο δωρικό σου κατάλοιπο-δερματόστικτο πια
Και στο μάσημα του μισοκαπνισμένου Καρέλια
Που κρέμεται απ’το στόμα σου
Τι σε σπρώχνει στην αρχή του Μεταξιού
Στα σκάμματα στους τουφεκισμούς στα ράμματα
Εκεί που ξέρεις-ανάμεσα πάλι-να μιλάς να σωπαίνεις
Προσαγωγική ρεύση:γράφω Φυσική και Χημεία ανίδεη
Χωρίς σκονάκια
Δεν γνωρίζω κανένα νόμο
Καμιά ονοματολογία
Δεν μας φτάνουν τόσα λάθη-τόσοι τραυματισμοί
Δεν μας φτάνει η διαστροφή:γράφω-σβήνω-ξαναγράφω-διαγράφω
Παίρνω αγκαλιά ό,τι κόπηκε από τη μεγάλη πέτρα που της ξεστέριωσα
Τον Ελυάρ και το θάβω στην άμμο μαζί με τη Ζακλίν
Πλάι στον Προυστ-πλάι στη Νυς
Γέμισε ο θώρακας απονενοημένα σύμφωνα
Ισοδύναμες εικόνες-αποκρουστικά ωραίες-ήρεμα διαβολικές
Μπλόου απ!
Κι η ομορφιά σου να ογκούται μέσα μου ολόθρησκη
Πανσέληνη βραδεία αεροστεγής
Βάθους και εγκυρότητας:αγαπιέσαι άρα συγκρούεσαι
Κι ας μην οφείλουν την ομολογία τους τα σπουδαία όπου συμβαίνουν
Στην άκρη άκρη της πλάτης σου σημειώνω
Ασιδέρωτες συνέπειες
Που φιλοδωρούνται-παράλληλα προς την κλιτύ ναού
Με μαρτυρίες- που αν κι εσύ το ήθελες-
Θα εμπόδιζαν την εκκόλαψη έξαρσης της αυθαιρεσίας
Ο Piero μιλάει για έναν θεό που δεν έχει παράδεισο-
Εμείς για έναν παράδεισο που δεν έχει θεό
Με υπότιτλους-υπαινιγμούς:
πείνα- αλάτι
δίψα-κώνειο
μυωπία-τουλάχιστον ομίχλη