Δεν είμαστε από την ίδια πλευρά του κόσμου όμως οι ανασφάλειες συνεχίζουν να δείχνουν στέρεα και σταθερά στις αγχόνες βάναυσες τις επιθυμίες.Αναπάντητες.Κάνοντας χώρο στο ακάλυπτο κι αθέατο ημισφαίριο για τη θησαυρισμένη μαγεία- φτιάχνοντας χρόνο πανικού.Κατόπιν μετατρέποντας το χρόνο σε πυρετό.Και γιατί μπορεί να σου έκλεψα το πακέτο Sante αλλά μου έδωσες μόνος σου μάτια.Δεν σου ζήτησα μάτια.Γιατί τώρα ενοχοποιώ τα πάντα.Σ’ένα σύνορο που φυτρώνει μια μαύρη λεύκα.Οι ρίζες της ανεμίζουν πάνω στα χειρόγραφα.Κάποτε φυλλορροεί γιατί θέλει να διαφυλάξει σημεία άρνησης για τα γραμμένα.Όμως αυτά επιμένουν:Λίμπιντο.Ίμερος.Voluptas.Και manent.Μου φιλάς τα χείλια και με βγάζει ο δρόμος σ’ένα χωνεμένο μέσα σου τοπίο.Με χρωστικές παράξενες.Άνθη που ανοίγουν τα πέταλά τους μόνο το απομεσήμερο.Με φύλλα βίαια και υγρά τόσο που ζωοποιούνται στον ύπνο μου.Διαστέλλονται.Κόρες-νευρώνες-κύτταρα-μήνις-Δάγκειος πυρετός.Αδέξια κι ωστόσο αλαζονικά.Και παίρνω τον ίδιο δρόμο της Άλισον στη Χώρα του Ποτέ Ποτέ των Θαυμάτων.Ανάλγητα εκτρέφω την αφοσίωση στα ναυαγισμένα τρένα-στα εναέρια καράβια.Esperame en el cielo.Σου σχηματίζω μια απαγορευμένη άγκυρα.Μην ανησυχείς.Έχω διώξει το θεό.Για να ξαστερώνει στα υπόγεια,για ν’αδειάζουν οι τοίχοι από στοιχειώματα.Είσαι ο Φαραώ της ερημιάς μου και πάντα ζωντάνευες στην τρικυμία του κρανίου μου και πάντα χωρούσες με τις Drusila τις Pieridae με το νερό που γίνεται συμπαγές σαν ατσάλι.Είμαστε από την ίδια πλευρά του κόσμου?Σ’αυτή τη βιταλιστική ασκητεία δεν βρίσκω καμιά πράξη τόσο γοητευτική και μαζί γενναία όσο το τρόχισμα ενός αγγελτηρίου θανάτου.Θυσιάζω τις πέτρες της πανσελήνου στο εναρκτήριο γραμμένο Σαντέ.