Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010






Κρυσταλλάκι της νύχτας
Σέρνεται στον ουρανό τη μια
Την άλλη παραχωμένο στα κουτιά
Έχω ξεχάσει αλλά είμαι εδώ
Ψάχνω άλλα ονόματα για τη χαρά
Άλλα για τη λύπη-τα ίδια
Θα μπορούσα να τα πω και σωσίβια
Αν υπήρχε κάποια ελπίδα
Για τους πρώτους διασωθέντες


Κρυσταλλάκι της στέρνας
Είναι εδώ είναι κι εκεί
Το ένα πόδι στον πάγο
Χέρια σε κινούμενη άμμο
Άκμονας της αβοήθητης εικόνας
Για να μάθει στη βροχή πώς κλαίνε
Από πολύ μέσα-από τα σπλάχνα
Με στεγνά μάτια
Κάτω από τα ρούχα
Κάτω απ’το δέρμα
Το βάθος της αγωνίας ογκώνεται
Μαζεύει τα πρισματικά του
Ισιώνω την τεθλασμένη του

Πού θα είμαστε πού θα πάμε
Αν είναι να μας θάψουν μαζί
Σε πέτρινο φιλιατρό
Χωρίς θεό
Αλλά το νερό να φτάνει ως απάνω
Επειδή μάθαμε πια ν’αναπνέουμε
Με βράγχια


Άκου που δεν έχω και δεν ζητώ
Άλλο δεν θέλω από την εξορία σου
Από κείνο το παλιό σπίτι
Στο τέρμα παροπλισμένου σταθμού
Στο βουνό που στις παρυφές του
Αναδύονται κάθε Νοέμβρη πέντε νησιά
Πέντε ολόγυμνα νησιά
Κήποι με κερασιές χωρίς νάρκες


Κρυσταλλάκι της οδύνης μου
Διάφανο κομμένο απ’την παιδική χαρά
Της ανάγκης
Μίλα μου για τη δύναμη που έχασες
Για τη μαγεία του έρωτα που μας εξόντωσε

Ίσως σου ζητώ πολλά-
Γιατί δεν γίνεται να θάβω εσένα σε μένα
Γιατί καταπίνοντας σπασμένα τζάμια
Σε κόβω πιο βαθιά ξανά και ξανά


Άλλο δεν θέλω από εκείνο το σπίτι
Στην άκρη του χωματόδρομου
Στο τέλος της γης-πέντε νησιά