Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

hay amores



στις δώδεκα ξαπλώσαμε στο γρασίδι
στις δώδεκα και μισή είχαμε φτάσει
στο Πεκίνο στο Τόκιο στη Βομβάη
στη μία η αυτοκρατορία των κουνουπιών
σήκωνε τα σεντόνια μας
ένα καλοκαίρι σε καιρό πολέμου
με το παραπέντε ξανά
την ενδέκατη μέρα του Αύγουστου
σε μια εξέδρα στη μέση
μιας έκθεσης ζωγραφικής
θα χαμογελάμε ανάμεσα σε ερείπια
στο δέρμα σου αφήνω έντονο κραγιόν


οι παλιοί μεγάλοι έρωτες είναι σφαίρες
τους τοποθετείς στο μυδράλιο~οπλίζεις
έπειτα ρίχνεις στα τυφλά
στους καινούριους τους παλιούς


στην καρωτίδα αδειάζουν το μπαρούτι
πεταλούδες που τινάζουν μαύρη γύρη απ’τα φτερά τους
σε κάποια δάχτυλα φτερουγίζει την εσάρπα της η Σαλώμη
δεν υπάρχεις δίπλα στον άλλον
όταν είσαι έτοιμος κάθε στιγμή να του καταλογίζεις
μέχρι και
στρεβλές αναπνοές
στρεβλές αναπνοές
στρεβλές αναπνοές


στις δώδεκα μεσάνυχτα είχαμε πάρει το τρένο
στις δώδεκα και μισή είχαμε φτάσει
στο Μαρακές στην Τύνιδα στην Αλεξάνδρεια
στη μία πήραμε καυτερά φαλάφελ στο χέρι
μπήκαμε στα καφενεία και καπνίσαμε
μέχρι που εξαντλήθηκε ο καπνός
βαδίζαμε στη γύρη στα πέπλα στο μπαρούτι
μια μπάντα έπαιζε αφρικανικά τάνγκο
το κόκκινο απ’τον αέρα τους μας τύλιγε
αποτρόπαια προστατευτικά
ξανά
την δεύτερη μέρα αφού μπαίνει ο χρόνος
δίνες αλατιού έλιωσαν και τα βράχια
γελάμε ανάμεσα στα συντρίμμια
στο δέρμα σου σημάδια από αϊλάινερ


η μνεία παλιών ερώτων
δεμένες άμαξες στη γη της Αργεντινής
μισές σφαίρες 180 μοιρών
βόλτες στην Αφρική και στην Ασία
με γερμανικές μηχανές
άρματα μάχης για αιματηρά καθεστώτα


κρεμασμένη ανάποδα
το ίσιο μου
εισπνέω οριζόντια
εκπνέω κατακόρυφα
στο δέρμα σου φτύνω
τους παλιούς έρωτες