Στο σημείο ακμής πεσόντων φαντασμάτων
Ρίχνω νωθρά πετραδάκια ελαφρά σαν γαρύφαλα
Κηδείας
Αυτά με τη σειρά τους πλάθουν κουλουράκια
Οστέινο ή σάρκινο περίβλημα του γκρεμού
Που μου δείχνεις για να πέσω
Εκτός από τα δικά σου μάτια κανενός άλλου
Δεν είναι άστοχα
Είτε μιλάμε για την προοπτική της ενοχής
Είτε για την περιπλάνηση στην πλάνη της
Η Διάταξη των λέξεων που μου έγραψες ταράζεται
Ας πούμε από την υπόνοια της αθωότητάς μου
Κι εγώ τώρα πρέπει να επιστρέψω και να λατρέψω
Το διαταραγμένο σαν δική μου διανομή
Να το στεγάσω σ’ένα βιωματικό κατάλυμα
Με αρχιτεκτονική μεταφυσικής
Αφού είσαι δεξιοτέχνης στην πεζοδρόμηση της θάλασσας
Προκειμένου ν’αναβάλλεται ο αιθερικός δεσμός μας με τον παράδεισο
Η πινακίδα στον αφαλό μου αναφέρει για μας
μεταξύ άλλων:τραγωδιακής υφολογίας
Τι είδους κάρμα είναι αυτό,φοβάμαι,
δεν ξέρω να περιγράψω
Στον τόπο που πέταξα τις πέτρες όμως
Τι ωραία που καθάρισε τα νερά η φωνή σου!
Πάμε ξανά
Το σημείο παρακμής ανάμεσα στο λευκό χαρτί και στη μαύρη μελάνη
Στα στίγματα ενός ξεθωριασμένου χάρτη όπου σημειώσαμε
Με Χι
Μια αίσια αθώρητη διαδρομή για Δρυάδες
Βάρβαρο το πλέγμα~δε λέω
Τραβήξαμε αεροφωτογραφίες γεωτροπισμού για τα απολωλότα
Πράσινα μάτια κατά τεκμήριο μονόφθαλμο
Στα θερμοφυτώρια του εγκεφάλου σου όπου φιλοξενούνται
Μυστικές φοβίες περί της Virgin που διαρκώς
Υποκαθίσταται από το άνομο
Πρόλαβα κι έπεσα μαζί με τις πέτρες στον γκρεμό
Γιατί ήδη είχα αγαπήσει όσες πράξεις γράφουμε
ο ένας στον άλλον